wat een week

Nou dames en heren, daar ben ik weer! Gelukkig weer even terug op het vertrouwde klooster met die schattige kleine kakkerlakjes en heerlijke opgewarmde worstjes!! De Fazenda was wel even iets anders. Ik moet zeggen dat de dames en ik het met zijn drieën aardig hebben uitgehouden maar we hebben toch wel weer het één en ander meegemaakt. De eerste dag kwamen wij vroeg aan en besloten om even bij de vrouwen te blijven die in de huiskamer aan het bidden en praten over Déus (God) waren. Na hier een kwartier bij te hebben gezeten besloten we dat de taal toch nog erg veel woorden kent die niet in onze vocabulaire voorkomen. We gingen dus maar naar de kamer om onze bepakkingen en bezakkingen uit te pakken. Na een korte loting was de beslissing van wie er in het ‘bovenbed’ van de royale, aan elkaar geplakte éénpersoonsbedden ging slapen, gevallen. Ik was de gelukkige. (nu ben ik natuurlijk ontzettend lenig dus dit is geen enkel probleem) Daarna meteen de lederen werkhandschoenen aangedaan en aan de slag! Na overleg met elkaar, de pater en Fernanda hebben we besloten om de eilandjes, die zich in de vijver bevinden, leeg te halen om hier de eventuele kweekbakken of kippenrennen voor boven de vijver van te maken. We zijn begonnen bij het eerste eilandje dat zich aan de zijkant van de vijver bevind. Hier hebben we, met de hulp van de meiden van de Fazenda, alle beplanting uitgeschoffeld en een doorgaand pad gemaakt door kleine heggen af te zagen en uit te hakken. (dit met een kléín beetje hulp van onze lieve tuinman ;) ) O ja, voor ik het vergeet; dank aan Truud die ervoor gezorgd heeft dat we zo’n enorm hakding hebben aangeschaft waarmee we makkelijk alles uit de grond konden trekken. Zonder dat ding waren we nu nog steeds bezig met eilandje één. Alles goed en wel, het begin was er en aan het eind van de dag was eilandje één dan ook helemaal leeg en voorzien van een keurig toegangspad dat zelfs voldoende ruimte open laat voor onze geweldige kruiwagen. Na een lekkere siësta, wat hier gelukkig een heel normale zaak is, kwam Fernanda even bij ons op de kamer om met ons drieën in private te praten. Wat bleek, ze had een probleem met het feit dat Linda haar sigaretje buiten de hekken van de Fazenda opstak en daarna weer terug het terrein op kwam wandelen. De andere dames hadden dit geroken en hadden hier over gepraat met elkaar. Nu is het zo dat er ab-so-luut niet gerookt mag worden op of om de Fazenda omdat de dames die er zitten het dan nóg moeilijker krijgen met hun afkicksituatie. Lin vond dit erg moeilijk en wilde in eerste instantie ook niet meegaan in dit verhaal maar uiteindelijk heeft ze toch besloten om, in ieder geval op de Fazenda, niet te roken. Voor Karen een fijn idee want zij had zich al lang voorgenomen om vanaf maandag in zijn geheel te stoppen met roken. Ik dacht natuurlijk aan de verschrikkelijkste doemscenario’s, inclusief een slecht humeur, trillende handen en natte neuzen maar niets bleek minder waar. Beide power‘not’pufgirls hebben zich karig staande gehouden in deze, toch al minder luxueuze, situatie.
Na dit nieuws een beetje te hebben verwerkt gingen wij aan ons eerste avondmaal op de Fazenda. Wat ik daar aantrof was werkelijk het meest weerzinwekkende dat ik ooit in een braadslede heb zien sudderen: een hele grote berg van kippentenen inclusief nagels en teenhaar :O :O :O Toen het 5 jarige meisje dat naast mij zat er rustig op begon te knabbelen, begonnen de kokneigingen het te overwinnen van mijn goede gedrag. Na een tijdje de andere kant op te hebben gekeken en mijn eigen bord vriendelijk doch dringend te hebben geleegd, zijn we naar de kamer gegaan voor een napraatje en een dutje. Dit mocht echter niet lang duren want om 06.30uur!! ging de wekker, zoals deze hier elke dag gaat, en was het tijd voor het ontbijt van 07.00uur. De wekker bestaat trouwens uit de meest hippe Braziliaanse muziek waarna het harde roepen van de meiden en het luide klapperen van de deuren volgt. Dit dagelijks terugkerende ritueel verstoord mijn eigen ochtend uitslaapritueel enorm, dus daarom dank ik Déus nogmaals voor de heerlijke siësta in de middag. Op de tweede dag begonnen we, na het ontbijt bestaande uit cous cous en droge broodjes, meteen aan het tweede eilandje. Toen daar flink wat schot in kwam te zitten besloten Kaar en ik toch om de halve, verrotte boomstam op eiland één alsnog te verwijderen. Na enig getrek en geduw begon het enorme ding te bewegen. Onder de wortel zat een groot gat en toen ik er boven hing om de stam er uit te duwen, zag ik ineens iets enorms bewegen. Na een flinke gil stonden Kaar en ik te kijken wat het ding was dat zich ineens uit het gat naar boven had gewerkt. Het was een enorm grote kikker of pad. (daar zijn we nog steeds niet uit) En wat bleek, hij zat klem!! Dit vonden we toch wel een beetje zielig dus hebben we hem, na een aantal reddingspogingen, uiteindelijk toch losgekregen uit zijn ingestorte holletje. Karen heeft hem de vrijheidsduik gegeven door hem ‘zes meter de lucht in en een salto makend’ terug te gooien in de vijver, waarna het arme dier met een vaart terug zwom naar het eilandje waar hij met geen mogelijkheid op terug kon komen. Na een nieuwe reddingsactie van mijn kant, ik heb het arme ding met een schoffel omhoog getakeld, was hij dan weer veilig terug op de kant en vervolgden wij onze werkzaamheden op eiland nummer twee. Hier hebben wij ook een hoop niet-Nederlandse dieren aangetroffen, te denken aan hele nesten Baratas (ook wel kakkerlakken genoemd) en grote giftige spinnen. (van die grote, met zo’n geel waarschuwingsteken op hun rug en van die wit/zwart gestreepte pootjes als een soort afzetlint bij een plaats delict) Dit doet mij denken aan de andere dieren die wij tegen zijn gekomen in dit mooie Brazilië. Zo lopen er op de Fazenda een stuk of zeven makaak aapjes rond die je volgen door de bomen als je op het terrein loopt, is de Fazenda in het bezit van een 3 pootjes tellend geitje, (het vierde pootje is opgeknabbeld door de twee varkentjes die ook bij de Fazenda horen) hebben we een heus levend gordeldier gezien, (wat zien die beesten er grappig uit zeg!!) hebben we één of ander stinkdier/marter gezien die ons bijna aanviel. (niet zo heel best aangezien de Fazenda dames ons wisten te vertellen dat een beet van het desbetreffende beest voor een enkeltje ziekenhuis zou zorgen) en zijn we op de terugweg van het stinkdier/marter gestuit op een hele stoet vleermuizen die verstopt zaten in de oude koeienschuur op het super grote terrein. Ook heb ik een kolibrie in levende lijve gezien. Met zijn lange, puntige snavel hing hij, 300 keer per minuut met zijn vleugels fladderend, in zo’n mooie rode geurige bloem. Helaas kon ik geen plaatje schieten van dit natuurschoon want op dat moment had ik een kruiwagen in mijn handen die volgeladen was met een enorme stapel kluiten, afkomstig van eilandje nummer 3. Dit grappige vogeltje was toch wel een beloning voor het harde werken van de afgelopen week! :) Ik moet wel zeggen dat tuinieren onder zware arbeid valt aangezien ik spierpijn heb op alle drie de BBB plekken! (dit in combinatie met het heerlijke Fazenda voedsel en de geweldige Braziliaanse sol, zal zorgen voor een ontzettend veranderde Mandy bij terugkomst in het pequena Hollanda) De laatste twee dagen op de Fazenda hebben veel in het teken gestaan van de ‘tilápia do nilo’. We hadden één grote blauwe kweekbak aangeschaft waarin wij bij wijze van test 20 tilapia’s hadden gedaan om te zien of zij onder deze omstandigheden zouden overleven. Na ze een nacht in deze bak te hebben laten rondzwemmen gingen wij de volgende dag vol goede moed kijken. We waren dan ook in shock toen, na enig geroer van Karen, bleek dat de vissen verdwenen waren. Na veel huhs en hoohs zijn we toch maar gaan slapen met malende koppies over dit onopgeloste mysterie. De volgende ochtend was ons plan om de bak leeg te gooien, er vers water in te doen en opnieuw aan de hengel te gaan maar na een half leeggegooide bak zagen wij tot onze verbazing iets zwemmen in het water. De vissen zaten er nog in!! Hoe ze het voor elkaar hebben gekregen weten we nog steeds niet maar het is wel duidelijk dat de vissen aardig hebben ‘gehoboot’. (dat is Portugees voor vals spelen of foppen, daar zijn we achter gekomen tijdens het spelen van de Braziliaanse versie van het eenvoudige spelletje pesten) Door dit mysterie zijn we nog eens ons informatiemateriaal uit Hollanda gaan bestuderen en zijn we erachter gekomen dat er sowieso teveel vissen in de kweekbak zaten. We hebben het aantal dan ook teruggebracht tot een kleine zeven tilapia’s. Donderdag zou de Nederlandse pater Urbanus komen, die veel kennis heeft van vissen en het kweken hiervan, om ons te helpen maar dit bleek toch niet door te gaan dus moesten we zelf op pad. Op vrijdag zijn we dan ook met de chauffeur van de Fazenda op pad gegaan om een kenner van vissen te zoeken. Zie je het al voor je: met onze Engelse tolk, (ook een vrouw van de Fazenda) de chauffeur, een begeleidster en de drie Brasil girls in een klein busje terwijl wij omstebeurten een levende, in een emmer meegenomen tilapiavis, tillend probeerden te behoeden voor het gehobbel en gebobbel van de prettige Braziliaanse wegen. Wij dachten dat we naar een kenner gingen maar na aan een pompbediende te hebben gevraagd wat voor vis hij dacht te zien en zijn antwoord ‘tilapia’ was, besloot onze chauffeur dat we wel ver genoeg hadden gezocht. Hier zijn we dus nog steeds niet echt verder mee gekomen dus maandag gaan we aan de telefoon hangen met meneer Urbanus voor verdere details van het kweken van vissen. Na onze loze zoektocht zijn we maar een paar zakken patat, ketchup, flessen cola en lekkere chocolade gaan halen om uit te delen aan de meiden/vrouwen van de Fazenda. Dit werd met open armen ontvangen en smaakte ook ons na een weekje Fazenda maar al te goed. Bij mij is de eerste week zwaar maar erg goed bevallen. Ik vind dat we met open armen zijn ontvangen en merk ook dat er een hechte band in ontstaan tussen de meiden/vrouwen van de Fazenda en mij. We hebben wel al heftige dingen gehoord. Zo weten we dat onze Engelse, 52 jarige tolk, Lalinya genaamd, al eens eerder een jaar in de Fazenda heeft gezeten voor overmatig drankgebruik. Ze heeft het daarna weer geprobeerd in de maatschappij maar zakte al snel weer terug in haar oude gewoonten. Ze heeft het op de Fazenda, mede door het gebruik van anti depressiva, wel naar haar zin maar irriteert zich aan het terugkerende ‘blaadjes veeg’ ritueel dat zij dagelijks uit moet voeren. Ze is verder ontzettend lief en we hebben dan ook ontzettend met haar te doen. We helpen haar soms stiekem een beetje en praten wat met haar tegen de verveling. De rest spreekt toch geen Engels dus die denken dat we het constant over ons vissen proces hebben. Het, sinds een week, 16 jarige meisje Paloma, weet dat zij een jongentje in haar buik heeft die de naam Paulo Ricardo zal gaan dragen. Dat is dan weer leuk nieuws! Ook weten we dat de vrouw die nu de leiding heeft, zelf ook een Fazenda achtergrond heeft. Haar vader is overleden na een auto ongeluk en haar moeder is spoorloos verdwenen. Ze heeft een kindje en raakte toen verslaafd aan drugs, veel drugs. Hierdoor keerde iedereen zich tegen haar en is ze in de Fazenda terecht gekomen. Na een jaar was ze klaar voor haar terugkeer maar haar vent wilde haar niet meer. Toen zakte ze weg in een diep dal en is daar, dankzij de Fazenda, weer uitgekomen. Nu werkt ze hier en weet ze niet wat ze nu in de toekomst moet beginnen. Heftige verhalen allemaal waar ik probeer niet té veel in mee te gaan. Wel is het zo dat de vrouwen erg aardig zijn voor ons en dat we naast deze nare verhalen voor het merendeel erg veel lol hebben! We spelen vaak spelletjes en bij gebrek aan lange zinnen maken we gebruik van onze ‘hints’ kennis. Dit zorgt vaak voor komische momenten. De avonden gaan hier dan ook erg snel. Toen we vandaag gedag zeiden om het weekend in het klooster door te brengen kreeg ik dan ook een flinke knuffel van Fernanda. Ze keek zo zielig en vroeg ons 100 keer om ook het weekend op de Fazenda te blijven. Ze had me bijna overgehaald maar de gedachte aan mijn grappige ouders op skype en het heerlijke kloostervoedsel hebben toch de doorslag gegeven. Dus nu zit ik hier mijn verhaaltje te typen terwijl ik een heerlijke chocolade fondue, in een restaurant aan de overkant van het klooster, in het verschiet heb. Ik denk dat ik me daar maar eens klaar voor ga maken. :D

Tot over een week en geniet van de Hollandse boerenkool en patatje oorlog, ik weet wat het is om de kippentenen te zien zweven onder je neus. ;)

Kusjes en heel veel liefs voor jullie! xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx!!!