een week van uitersten
Door: Mandy
Blijf op de hoogte en volg Mandy
08 November 2009 | Brazilië, Garanhuns
Voordat onze Nederlandse meiden er waren moest ik eerst nog afscheid nemen van de tachtig jongeren. Tijdens m’n skypesessie heeft het thuisfront een aardig woordje Portugees meegekregen van de langslopende en zwaaiende jongeren. Het leek wel of mijn laptop was verandert in een circus attractie uit vroegere tijden. Wel een goed moment voor mijn ouders om even kennis te maken met Bruce, een Braziliaan die later in dit verhaal nog eens terug komt. Een meisje kwam mij ophalen om een cadeautje te geven: een prachtige zelfgeknutselde roos in een soort pennenbakje. Bij het afscheid waren we een babbeltje aan het maken en ze waren alle tachtig uiterst verbaast over mijn Portugese vocabulaire. Toen ze me vroegen of ik ene Ronaldo kende en ik erop reageerde ‘die ene die futebol speelt?’ kreeg ik een heel ‘Mandy Mandy Mandy’ orkest om me heen. Toen moest ik iedereen kroelen voordat ze daadwerkelijk de auto in stapte om weg te gaan. Iedereen stond om me heen en ineens hoorde ik achter me ‘Ciao Mandy’ zeggen, dus ik draai me om voor een knuffel, was het pater Louis. Echte grapjassen die paters hier :) Bruce kon een beetje moeilijk afscheid van me nemen en gaf me allemaal kleine prulletjes aka cadeautjes en toen hij de auto instapte vroeg hij of ik meeging naar São João, een plaatsje vlakbij Garanhuns. Uiteraard sloeg ik dit vriendelijke aanbod af en ging, nadat ik ze uitgezwaaid had, weer veilig naar de kamer waar K en L zich bevonden. Zat ik daar lekker achter mijn laptopje te werken, kwam na een half uurtje ineens het hoofd van Bruce weer om de hoek zetten!! Hij was met een grote wagen terug gekomen om me nog een keertje gedag te zeggen. Uiterst vriendelijk allemaal ;)
Na het opnieuw uitzwaaien van Bruce ging ik weer terug achter mijn laptopje waar Linda
q-music had opgezocht als achtergrond muziek. We waren echt even in shock toen we erachter kwamen dat we de helft van de liedjes niet herkende.. Nederland has changed in 2 months!! :O Die avond zijn we lekker met KLM uit eten geweest als een soort memoire moment.. jaja dames en heren.. wat vliegt de tijd.. voor de laatste keer met zijn drieën uit eten! Onder het genot van een kaasbolletje en een spelletje cluedo hebben we een heerlijk laatste avondje gehad met zijn drieën. Ik ga deze avondjes dan ook zeker missen! De volgende dag was een dag vol verwachting, want nog één nachtje slapen en dan zouden we de andere girls op gaan halen :D :D We hebben een beetje gewassen en opgeruimd en de bedjes voor de twee Hollandse dames keurig strak getrokken. ’S middags zijn we met pater Gabriël uit eten geweest bij een ‘self-service’ restaurant. Pater Gabriël vindt uit eten gaan veel te lastig en hier kan je zelf opscheppen, eten, afrekenen en loos.. Erg apart.. Zal de Braziliaanse mentaliteit wel weer zijn. Die avond gingen we nog even skypen voordat we in alle vroegte op zouden staan om aan de tocht richting Natal en richting Dutch girls te beginnen. Op skype kwamen Sereen en ik tot de verschrikkelijke conclusie dat wij het tijdsverschil niet hadden meegerekend om ze van het vliegveld op te halen.. Dus ik in de stress want de chauffeur van de auto zou er pas om 8uur ’s ochtends zijn en dan zouden we dus ongeveer 4!! uur te laat zijn om de meiden op te halen. Sereen en ik waren het kleine detail vergeten dat je vanuit Nederland natuurlijk ook een andere tijdszone invliegt.. ach ja.. zo kwam alles toch nog goed ;) Als laatste nog even met Sereen het ‘ik-ga-op-vakantie-en-ik-neem-mee’ tafereel doorlopen waarbij ze mij op het hart drukte dat ze álle belangrijke spullen ingepakt had. (ze kwam er op Schiphol al achter dat ze haar internationale rijbewijs was vergeten dus gaf ze haar normale rijbewijs aan haar moeder mee. In Brasil aangekomen vond ze haar internationale rijbewijs tussen haar make-up spulletjes en was héél blij dat ze hem toch bij haar had.. dit duurde niet lang want ik moest haar helaas melden dat deze alleen geldig is met een normaal rijbewijs.. tja.. Welkom Sereentje :p ) Vol zenuwen en verwachtingen begonnen we aan onze tocht richting Natal. Deze tocht was best heftig aangezien onze chauffeurs dachten dat ze met de kleine witte volkswagentjes alle andere auto’s er wel even uit konden trekken. Het was letterlijk een dodemanstocht vol levensgevaarlijke inhaalmanouvres, steile dalingen en scherpe bochten. Toen we eenmaal het parkeerterrein van het vliegveld opreden waren we de tocht al snel vergeten en stonden we klaar met onze ‘w-e-l-k-o-m’ ballonnen. Uiteraard hield deze versiering niet lang stand want toen ik Serena zag nam ik een jump, inclusief ballonnen, naar haar toe en sprong in haar armen. Na een gezamenlijk vreugdedansje liepen de traantjes toch echt over de wangen en toen we dit bij elkaar zagen moesten we erom lachen waarna we weer gingen kroelen waardoor we alwéér moesten sjimpen.. Jaja dames en heren, het was me het momentje wel! Het leukste van dit alles is dat dit moment ook nog eens is vastgelegd op film, dus ik zou zeggen: kijk en geniet :) De omstanders op het vliegveld kregen een live scène uit een drama/soap voor hun kiezen en toen we merkten dat de pasgelande passagiers tegen ons aan begonnen te lopen zijn we toch maar naar de twee vertrouwde witte roestbakken gelopen voor een vervolgtocht richting het Natalse klooster. Bij de arrival hal vlogen ook Linda en Anja elkaar om de nek en dit was natuurlijk een zwaar moment voor Kaar. Ik moet zeggen dat ik vind dat ze het goed heeft opgepakt en ik was dan ook best een beetje trots dat ze dezelfde avond het woord nam voor een hele lieve speech. In de auto hadden we een paar leuk momenten. Ten eerste dat ik gewoon voor het eerst in mijn leven bruiner ben dan Serena!! en ten tweede was Serena helemaal gestresst dat ze haar handbagage koffer, met alle belangrijke spullen daarin, niet meer kon vinden. Ze dacht dat ze hem op het vliegveld had laten staan dus wij tijdens de rit de hoedenplank los getrokken en in de achterbak gekeken maar niets te vinden.. Kwamen we op het klooster aan, bleek dat haar koffertje gewoon in de andere witte volkswagen vervoert was. Pfieuw.. stress moment 1! Op het klooster hebben we lekker gegeten en kennis gemaakt met een Nederlandse pater. Hij vond ons erg gezellig en we hebben de avond dan ook doorgebracht door met hem te kletsen. Dit wel onder het genot van een heerlijke rosé champagne, die we hadden aangeschaft om het welkom van Sereen en Anja uitgebreid te vieren. Toen het wat later werd gingen we naar de kamer voor een tukje en toen had Sereen nog een paar verassingen voor mij. Mijn lieve mams/paps en zus hadden een briefje aan haar meegegeven.. zo kreeg ik dus toch nog post :D
Ook Scotty had een leuke verassing meegegeven.. whahah.. echt zó grappig! Een rollende aap die ontzettend grappig lacht.. Deze heb ik met hem al een paar keer in de stad gezien en altijd blijven we een tijdje bij dit aapie staan om hem een paar keer te laten rollen. Dus ik in het klooster het aapie achter de deur gelegd.. en ja hoor, succes verzekerd :D Daarna zijn we een lekker tukje gaan doen om de volgende dag vroeg op te staan en terug te keren naar Natal. Na een heel bekvecht moment met een chauffeur, hij had met pater Gabriël gesproken en die had gezegd dat we niet zo veel geld hadden, mochten we dan toch bij de o zo dure Mac Donalds eten. Goed bedoeld van pater Gabriël maar een Mac Donaldje kan er natuurlijk altijd wel van af ;) In de auto kwam Sereen met stressmoment nummer twee op de proppen.. ‘Volgens mij heb ik mijn telefoon in het klooster laten liggen, bel me eens’ Dus ik gebeld maar geen telefoon te vinden. Toen we 7 uur later aankwamen in Garanhuns en pater Gabriël al naar Natal had gebeld om te vragen of er een telefoon was gevonden en daar het antwoord ‘nee’ op was, besloten we goed haar koffers te doorzoeken. En wat vonden we daar.. een telefoon in haar broekzak :O O gottegottegot.. dit gaat echt wat worden hoor haha :) Verder natuurlijk de kennismaking tussen de meiden en de paters, (waarbij Serena gelijk vrienden maakte door haar meegebrachte stroopwafels uit te delen) lekker bijkletsen, douchen, make-uppies op en uit eten. De Whiskonderijo was geen groot succes qua service, maar gezellig was het wel! Het groepje van 5 is dan ook een goede match gebleken. De volgende dag gingen we naar de markt waar Sereen en ik een lekker stukje watermeloen verorberden. We vroegen aan de verkoper hoe duur dit was toen de beste man zei dat we er niets voor hoefde te betalen. Toen zijn we met hem op de foto gegaan en hebben onze dineiro’tjes stiekem in de borstzak van de man gedaan. Toen we bij de vleesafdeling kwamen waren we Anja al snel kwijt. Ze had een speurt genomen toen de aangename geuren van het in de zon hangende vleeswaar in haar neus waren gekropen. Daarna zijn we een wat frissere winkel op gaan zoeken, de welbekende grote supermarkt Bonanza genaamd, om daar een aantal verfrissende dranken in te slaan. Daarna nog even voor toerist gespeeld bij de Garanhunse bloemenklok waar we gelijk even de Euro’s konden omwisselen voor Reais. In het klooster mochten we genieten van de kookkunsten van onze lieve kokkies. De kennismaking met het echte Braziliaanse eten viel bij Serena niet helemaal in de smaak dus ze was blij dat we ’s avonds niet mee aten op de Fazenda. Na de lunch gingen we richting Fazenda in de monster wagen. De meiden vonden de Fazenda helemaal leuk. We hebben de aapjes gevoerd en Serena en ik hebben een Lost momentje beleefd in de bananen jungle. Toen we nog even langs het escritório wilden gaan om Fernanda gedag te zeggen, bleek dit anders te lopen dan gedacht. Fernanda had pillen van de andere dames gestolen en hiervan 20!! in één keer ingenomen. Ze stond strak van de drugs en we mochten niet meer met haar praten. Het bleek dat ze al acht dagen high was van dit spul en dat ze zwaar depressief was. Toen we haar langs zagen lopen, met een dode blik in haar wazige ogen en mank lopend terwijl ze ondersteunt werd door een leidinggevende, schrokken we ons rot. Ze zag er echt heel erg slecht uit. De leiding zei dat ze of naar huis of naar het ziekenhuis moest. Ik voelde me hierdoor echt heel vreemd, juist omdat Fernanda voor mij één van de dames was waarbij ik dacht dat ze het in de toekomst wel zou redden. Omdat we niet met haar mochten praten besloten we weer terug te gaan naar het klooster. Toen we al in het Fazenda busje klaarzaten, kwamen ze Fernanda er ook in zetten omdat ze naar het ziekenhuis moest. Ze werd achterin gezet zonder leiding en de chauffeur ging ook weg. Toen zaten we dus in ons eentje met haar in het busje en uiteraard begon ze tegen ons te praten. We konden haar niet negeren toen ze langs Serena uit het busje wilde stappen, want we hadden gehoord dat ze eerder had geprobeerd om een leidinggevende te wurgen toen die haar haar zin niet gaf. We lieten haar dus uit het busje stappen en toen kwam ze naar mij toe. Ik stapte uit het busje en toen stapte ze snel in waardoor ze naast Karen kwam te zitten. Eerst dachten we dat ze gewoon voorin wilde zitten omdat ze dat gewend was als leidinggevende maar al snel bleek dat we dit flink mis hadden. Ze begon haar schoenen uit te trekken om aan Karen te laten zien dat ze zo’n dikke enkel had. Ik dacht dat ze drugs ging pakken dus sprong uit het busje om een leidinggevende te halen. Toen ik terug kwam was ze haar besneden armen aan Karen aan het laten zien. Ik deed de deur open en zei haar dat ze uit het busje moest komen waardoor ik ook haar armen te zien kreeg. Kaar was helemaal geschrokken en ook ik vond het vreselijk om dit te zien. We zijn toen, zonder Fernanda, terug gebracht naar het klooster maar de schrik zat er goed in bij ons. Toen ook nog eens het busje de steile heuvel niet haalde en dus achteruit terug moest rijden om een nieuwe aanloop te nemen, was het helemaal gedaan met de pret. Ik vind het echt heel vervelend voor Karen dat zij nu weer degene is aan wie Fernanda haar besneden armen liet zien. Ze heeft er ook een nachtmerrie over gehad en ik baal er echt van dat we dit nu weer mee moeten maken deze laatste dagen. Het houdt serieus niet op met de erge dingen die wij meemaken hier. In het klooster waren alle paters weg en we besloten dat we onze lekkere kruidencrème weer gingen maken. Hiervoor gingen we naar de Bonanza en bij terugkomst bleek dat pater Arcanjo alle ingangen had afgesloten. Wij helemaal in de stress dat we niet meer binnen konden komen, bleek dat we na een spannende route met héél veel sleutels, gewoon de goede sleutels hadden. Wij na onze tocht lekker aan het knoflookmengsel waarbij we echt even tot rust kwamen. We kwamen zelfs zo erg tot rust dat Serena op de bank van het klooster in slaap viel terwijl wij een filmpje aan het kijken waren. Zaten we lekker te chillen, maakte ze ineens een gek geluid in haar slaap! Een beetje van; oeeeewaaahhh.. whaha.. echt super grappig! Anja, Lin en ik kregen spontaan de slappe lach. :D De volgende dag hebben we ontbeten met onze favorieten Braziliaanse worstjes waarna we richting het centrum van Garanhuns gingen. Hier leefden Serena en Anja helemaal op bij het zien van de leuke winkeltjes en vergezeld te worden door de typische Braziliaanse muziek. Jaja.. de goede sfeer begint er al helemaal in te komen. Sereentje heeft van mij een paar mooie havaianas uit mogen kiezen dus nu is ze helemaal ingeburgerd. :) Verder hebben we nog wat lood gekocht voor het net, de overige foto’s voor de Fazenda dames en de kokkies, Zijnedie en Christina, af laten drukken (waarbij we in de winkel gelijk de usb hebben gecheckt op virussen) en een hele lading speelgoed dat we vandaag aan de arme kinders uit de Vamos straat gaan geven. Na het shopgedeelte gingen we weer naar de Fazenda. Daar hielden we eerst een kletspraatje met de vrouwen en we hadden het expres niet over Fernanda. We wilden later met haar graan praten en ons cadeau aan haar geven. Eerst gingen we weer over de met obstakels vervulde weg, om bij het eerder beschreven sprookjesgedeelte te belanden. De meiden vonden het gelukkig net zo mooi als dat wij het vonden en toen we weer weg wilden gaan zagen we een Braziliaanse jongen douchen in een flinke straal bronwater. Uiteraard was ik niet te beroerd om hier foto’s van te maken voor het thuisfront. Na deze mooie afsluiting van het sprookjesbos gingen we dezelfde weg terug waarbij we allemaal wel iets open hebben gehaald of in ieder geval een gat in een kledingstuk hebben opgelopen. Tja.. je moet er wat voor over hebben hè ;) Daarna gingen we naar de chakra om Sereen en Anja kennis te laten maken met de andere Fazenda meiden. Hier werden we met open armen ontvangen en we kregen dan ook een rondleiding door de tuin, die vol staat met fruitbomen, de kaarsenmakerij en het huis zelf. Onderweg kwamen we nog een kolibrie tegen die een tijdje rondfladderde in een met paarse bloemen bedekte boom. We konden hem nu goed zien en hebben ook tevergeefs geprobeerd hier een plaatje van te schieten. Het blijven gewoon bijzondere beestjes. In het huis hebben we met de dames gepraat, vooral met Lalinha die een aardig woordje Engels spreekt. Het werd best emotioneel toen ze over Fernanda begon en dat ze het er allemaal zo moeilijk mee hebben. We vertelden haar van de foto en ze vonden het een erg lief gebaar en bedankten ons voor ons gevoel richting Fernanda. Na een tijdje werden we opgehaald door de giga-klooster-auto en gingen we naar de sête colinas, het chocolade winkeltje dat grenst aan het klooster. Serena en Anja vonden de chocolade taart erg goddelijk en we hebben ze dan ook in één dag verslaafd gemaakt :D Na het chocolade winkeltje liepen we via het kloosterwinkeltje naar onze kamer. In het kloosterwinkeltje kreeg ik een visite kaartje met daarop een krabbeltje van Bruce. Hij schreef dat hij na zijn school langs zou komen om mij weer te zien. Echt heel lief allemaal maar wij gingen weer weg dus schreef ik hem weer een briefje terug dat ik er dan niet zou zijn. Jaja.. tot nu toe heb ik hem dus niet gezien. Ben benieuwd of hij de moed al heeft opgegeven ;) Toen we in het kloosterwinkeltje waren hebben Linda en ik stiekem een agenda gekocht voor Kaar. Ze zit hier vanaf dag één al op te azen maar omdat ze een beetje krap bij kas zit vond ze het zonde om zoveel geld uit te geven aan een agenda. Lin en ik vonden het eigenlijk allebei erg leuk om dit zomaar aan haar te geven dus na hem stiekem te hebben gekocht en in mijn tas gestopt te hebben, riepen we Kaar bij ons en maakte ze het cadeautje open.. je raadt het al: ze vond het he-le-maal leuk :) Goed cadeau dus! ’S avonds weer lekker uit eten, deze keer bij onze favoriete Zanzibar. (met de stenen hoofdjes aan de muren en de kaasbolletjes) Hier hebben we heerlijk gegeten en nog een gesprek gehad met een dronken Braziliaan die vloeiend Engels sprak, bijzonder! Ook kwam er een vrouw met ons praten die zei dat ze al 11 jaar Engelse les gaf in Brazilië en dat ze het maar een makkelijke taal vond. Wat hier opvallend aan was, was dat we haar goede Engels voor geen meter konden verstaan.. Zo kwam de aap over de kwaliteit van de Engels sprekende Brazilianen uit de mouw. Zaterdag hebben we de hele dag heerlijk gechilld aan het zwembad met lekkere sapjes en broodjes erbij. (leuk detail was dat het broodje hamburger van Anja een hamburgerbroodje met kaas en ei was maar dat er geen stukje hamburger te vinden was tussen de blaadjes sla.. tja.. volgens de ober hoorde dat zo :s ) Bij het zwembad hadden we nog sjans van een paar Brazilianen wat resulteerde in een hele dag met gratis bekertjes koud water in de zon vertoeven. Uiteindelijk was iedereen aardig verbrand en besloten we naar het klooster terug te keren voor een heerlijke aftersun behandeling en zelfgemaakte pannenkoeken met echte nutella. Als afsluiting nog een potje Kolonisten van Katan gespeeld en toen weer, na een uitgebreide deet sessie, het heerlijke klooster bedje opgezocht. Vandaag zijn we alles aan het wassen en opruimen voor het grote vertrek van morgen. Tussendoor hebben Sereen en ik nog even geskyped met het thuisfront wat gezellige ik-kom-een-bakkie-bij-je-doen taferelen opleverde. Straks gaan we het grote afscheid op de Fazenda nemen en vanavond het afscheid met de paters. Ik ben super blij dat Serena hier is, voor de gezelligheid, de serieuze gesprekken maar ook voor de steun. Ben toch wel erg blij dat m’n poepiekakkie hier is om mee te kroelen als ik het even niet meer zie zitten!! Voor de fans van Kaar, we weten dat ze het af en toe moeilijk heeft maar we zijn er altijd voor haar! Nou ik zal proberen om het afscheid volgende week te beschrijven dan kan ik me er nu op proberen te gaan voorbereiden.
Voor het laatst vanuit Garanhuns,
Veel liefs van mij!
xxxxx
Na het opnieuw uitzwaaien van Bruce ging ik weer terug achter mijn laptopje waar Linda
q-music had opgezocht als achtergrond muziek. We waren echt even in shock toen we erachter kwamen dat we de helft van de liedjes niet herkende.. Nederland has changed in 2 months!! :O Die avond zijn we lekker met KLM uit eten geweest als een soort memoire moment.. jaja dames en heren.. wat vliegt de tijd.. voor de laatste keer met zijn drieën uit eten! Onder het genot van een kaasbolletje en een spelletje cluedo hebben we een heerlijk laatste avondje gehad met zijn drieën. Ik ga deze avondjes dan ook zeker missen! De volgende dag was een dag vol verwachting, want nog één nachtje slapen en dan zouden we de andere girls op gaan halen :D :D We hebben een beetje gewassen en opgeruimd en de bedjes voor de twee Hollandse dames keurig strak getrokken. ’S middags zijn we met pater Gabriël uit eten geweest bij een ‘self-service’ restaurant. Pater Gabriël vindt uit eten gaan veel te lastig en hier kan je zelf opscheppen, eten, afrekenen en loos.. Erg apart.. Zal de Braziliaanse mentaliteit wel weer zijn. Die avond gingen we nog even skypen voordat we in alle vroegte op zouden staan om aan de tocht richting Natal en richting Dutch girls te beginnen. Op skype kwamen Sereen en ik tot de verschrikkelijke conclusie dat wij het tijdsverschil niet hadden meegerekend om ze van het vliegveld op te halen.. Dus ik in de stress want de chauffeur van de auto zou er pas om 8uur ’s ochtends zijn en dan zouden we dus ongeveer 4!! uur te laat zijn om de meiden op te halen. Sereen en ik waren het kleine detail vergeten dat je vanuit Nederland natuurlijk ook een andere tijdszone invliegt.. ach ja.. zo kwam alles toch nog goed ;) Als laatste nog even met Sereen het ‘ik-ga-op-vakantie-en-ik-neem-mee’ tafereel doorlopen waarbij ze mij op het hart drukte dat ze álle belangrijke spullen ingepakt had. (ze kwam er op Schiphol al achter dat ze haar internationale rijbewijs was vergeten dus gaf ze haar normale rijbewijs aan haar moeder mee. In Brasil aangekomen vond ze haar internationale rijbewijs tussen haar make-up spulletjes en was héél blij dat ze hem toch bij haar had.. dit duurde niet lang want ik moest haar helaas melden dat deze alleen geldig is met een normaal rijbewijs.. tja.. Welkom Sereentje :p ) Vol zenuwen en verwachtingen begonnen we aan onze tocht richting Natal. Deze tocht was best heftig aangezien onze chauffeurs dachten dat ze met de kleine witte volkswagentjes alle andere auto’s er wel even uit konden trekken. Het was letterlijk een dodemanstocht vol levensgevaarlijke inhaalmanouvres, steile dalingen en scherpe bochten. Toen we eenmaal het parkeerterrein van het vliegveld opreden waren we de tocht al snel vergeten en stonden we klaar met onze ‘w-e-l-k-o-m’ ballonnen. Uiteraard hield deze versiering niet lang stand want toen ik Serena zag nam ik een jump, inclusief ballonnen, naar haar toe en sprong in haar armen. Na een gezamenlijk vreugdedansje liepen de traantjes toch echt over de wangen en toen we dit bij elkaar zagen moesten we erom lachen waarna we weer gingen kroelen waardoor we alwéér moesten sjimpen.. Jaja dames en heren, het was me het momentje wel! Het leukste van dit alles is dat dit moment ook nog eens is vastgelegd op film, dus ik zou zeggen: kijk en geniet :) De omstanders op het vliegveld kregen een live scène uit een drama/soap voor hun kiezen en toen we merkten dat de pasgelande passagiers tegen ons aan begonnen te lopen zijn we toch maar naar de twee vertrouwde witte roestbakken gelopen voor een vervolgtocht richting het Natalse klooster. Bij de arrival hal vlogen ook Linda en Anja elkaar om de nek en dit was natuurlijk een zwaar moment voor Kaar. Ik moet zeggen dat ik vind dat ze het goed heeft opgepakt en ik was dan ook best een beetje trots dat ze dezelfde avond het woord nam voor een hele lieve speech. In de auto hadden we een paar leuk momenten. Ten eerste dat ik gewoon voor het eerst in mijn leven bruiner ben dan Serena!! en ten tweede was Serena helemaal gestresst dat ze haar handbagage koffer, met alle belangrijke spullen daarin, niet meer kon vinden. Ze dacht dat ze hem op het vliegveld had laten staan dus wij tijdens de rit de hoedenplank los getrokken en in de achterbak gekeken maar niets te vinden.. Kwamen we op het klooster aan, bleek dat haar koffertje gewoon in de andere witte volkswagen vervoert was. Pfieuw.. stress moment 1! Op het klooster hebben we lekker gegeten en kennis gemaakt met een Nederlandse pater. Hij vond ons erg gezellig en we hebben de avond dan ook doorgebracht door met hem te kletsen. Dit wel onder het genot van een heerlijke rosé champagne, die we hadden aangeschaft om het welkom van Sereen en Anja uitgebreid te vieren. Toen het wat later werd gingen we naar de kamer voor een tukje en toen had Sereen nog een paar verassingen voor mij. Mijn lieve mams/paps en zus hadden een briefje aan haar meegegeven.. zo kreeg ik dus toch nog post :D
Ook Scotty had een leuke verassing meegegeven.. whahah.. echt zó grappig! Een rollende aap die ontzettend grappig lacht.. Deze heb ik met hem al een paar keer in de stad gezien en altijd blijven we een tijdje bij dit aapie staan om hem een paar keer te laten rollen. Dus ik in het klooster het aapie achter de deur gelegd.. en ja hoor, succes verzekerd :D Daarna zijn we een lekker tukje gaan doen om de volgende dag vroeg op te staan en terug te keren naar Natal. Na een heel bekvecht moment met een chauffeur, hij had met pater Gabriël gesproken en die had gezegd dat we niet zo veel geld hadden, mochten we dan toch bij de o zo dure Mac Donalds eten. Goed bedoeld van pater Gabriël maar een Mac Donaldje kan er natuurlijk altijd wel van af ;) In de auto kwam Sereen met stressmoment nummer twee op de proppen.. ‘Volgens mij heb ik mijn telefoon in het klooster laten liggen, bel me eens’ Dus ik gebeld maar geen telefoon te vinden. Toen we 7 uur later aankwamen in Garanhuns en pater Gabriël al naar Natal had gebeld om te vragen of er een telefoon was gevonden en daar het antwoord ‘nee’ op was, besloten we goed haar koffers te doorzoeken. En wat vonden we daar.. een telefoon in haar broekzak :O O gottegottegot.. dit gaat echt wat worden hoor haha :) Verder natuurlijk de kennismaking tussen de meiden en de paters, (waarbij Serena gelijk vrienden maakte door haar meegebrachte stroopwafels uit te delen) lekker bijkletsen, douchen, make-uppies op en uit eten. De Whiskonderijo was geen groot succes qua service, maar gezellig was het wel! Het groepje van 5 is dan ook een goede match gebleken. De volgende dag gingen we naar de markt waar Sereen en ik een lekker stukje watermeloen verorberden. We vroegen aan de verkoper hoe duur dit was toen de beste man zei dat we er niets voor hoefde te betalen. Toen zijn we met hem op de foto gegaan en hebben onze dineiro’tjes stiekem in de borstzak van de man gedaan. Toen we bij de vleesafdeling kwamen waren we Anja al snel kwijt. Ze had een speurt genomen toen de aangename geuren van het in de zon hangende vleeswaar in haar neus waren gekropen. Daarna zijn we een wat frissere winkel op gaan zoeken, de welbekende grote supermarkt Bonanza genaamd, om daar een aantal verfrissende dranken in te slaan. Daarna nog even voor toerist gespeeld bij de Garanhunse bloemenklok waar we gelijk even de Euro’s konden omwisselen voor Reais. In het klooster mochten we genieten van de kookkunsten van onze lieve kokkies. De kennismaking met het echte Braziliaanse eten viel bij Serena niet helemaal in de smaak dus ze was blij dat we ’s avonds niet mee aten op de Fazenda. Na de lunch gingen we richting Fazenda in de monster wagen. De meiden vonden de Fazenda helemaal leuk. We hebben de aapjes gevoerd en Serena en ik hebben een Lost momentje beleefd in de bananen jungle. Toen we nog even langs het escritório wilden gaan om Fernanda gedag te zeggen, bleek dit anders te lopen dan gedacht. Fernanda had pillen van de andere dames gestolen en hiervan 20!! in één keer ingenomen. Ze stond strak van de drugs en we mochten niet meer met haar praten. Het bleek dat ze al acht dagen high was van dit spul en dat ze zwaar depressief was. Toen we haar langs zagen lopen, met een dode blik in haar wazige ogen en mank lopend terwijl ze ondersteunt werd door een leidinggevende, schrokken we ons rot. Ze zag er echt heel erg slecht uit. De leiding zei dat ze of naar huis of naar het ziekenhuis moest. Ik voelde me hierdoor echt heel vreemd, juist omdat Fernanda voor mij één van de dames was waarbij ik dacht dat ze het in de toekomst wel zou redden. Omdat we niet met haar mochten praten besloten we weer terug te gaan naar het klooster. Toen we al in het Fazenda busje klaarzaten, kwamen ze Fernanda er ook in zetten omdat ze naar het ziekenhuis moest. Ze werd achterin gezet zonder leiding en de chauffeur ging ook weg. Toen zaten we dus in ons eentje met haar in het busje en uiteraard begon ze tegen ons te praten. We konden haar niet negeren toen ze langs Serena uit het busje wilde stappen, want we hadden gehoord dat ze eerder had geprobeerd om een leidinggevende te wurgen toen die haar haar zin niet gaf. We lieten haar dus uit het busje stappen en toen kwam ze naar mij toe. Ik stapte uit het busje en toen stapte ze snel in waardoor ze naast Karen kwam te zitten. Eerst dachten we dat ze gewoon voorin wilde zitten omdat ze dat gewend was als leidinggevende maar al snel bleek dat we dit flink mis hadden. Ze begon haar schoenen uit te trekken om aan Karen te laten zien dat ze zo’n dikke enkel had. Ik dacht dat ze drugs ging pakken dus sprong uit het busje om een leidinggevende te halen. Toen ik terug kwam was ze haar besneden armen aan Karen aan het laten zien. Ik deed de deur open en zei haar dat ze uit het busje moest komen waardoor ik ook haar armen te zien kreeg. Kaar was helemaal geschrokken en ook ik vond het vreselijk om dit te zien. We zijn toen, zonder Fernanda, terug gebracht naar het klooster maar de schrik zat er goed in bij ons. Toen ook nog eens het busje de steile heuvel niet haalde en dus achteruit terug moest rijden om een nieuwe aanloop te nemen, was het helemaal gedaan met de pret. Ik vind het echt heel vervelend voor Karen dat zij nu weer degene is aan wie Fernanda haar besneden armen liet zien. Ze heeft er ook een nachtmerrie over gehad en ik baal er echt van dat we dit nu weer mee moeten maken deze laatste dagen. Het houdt serieus niet op met de erge dingen die wij meemaken hier. In het klooster waren alle paters weg en we besloten dat we onze lekkere kruidencrème weer gingen maken. Hiervoor gingen we naar de Bonanza en bij terugkomst bleek dat pater Arcanjo alle ingangen had afgesloten. Wij helemaal in de stress dat we niet meer binnen konden komen, bleek dat we na een spannende route met héél veel sleutels, gewoon de goede sleutels hadden. Wij na onze tocht lekker aan het knoflookmengsel waarbij we echt even tot rust kwamen. We kwamen zelfs zo erg tot rust dat Serena op de bank van het klooster in slaap viel terwijl wij een filmpje aan het kijken waren. Zaten we lekker te chillen, maakte ze ineens een gek geluid in haar slaap! Een beetje van; oeeeewaaahhh.. whaha.. echt super grappig! Anja, Lin en ik kregen spontaan de slappe lach. :D De volgende dag hebben we ontbeten met onze favorieten Braziliaanse worstjes waarna we richting het centrum van Garanhuns gingen. Hier leefden Serena en Anja helemaal op bij het zien van de leuke winkeltjes en vergezeld te worden door de typische Braziliaanse muziek. Jaja.. de goede sfeer begint er al helemaal in te komen. Sereentje heeft van mij een paar mooie havaianas uit mogen kiezen dus nu is ze helemaal ingeburgerd. :) Verder hebben we nog wat lood gekocht voor het net, de overige foto’s voor de Fazenda dames en de kokkies, Zijnedie en Christina, af laten drukken (waarbij we in de winkel gelijk de usb hebben gecheckt op virussen) en een hele lading speelgoed dat we vandaag aan de arme kinders uit de Vamos straat gaan geven. Na het shopgedeelte gingen we weer naar de Fazenda. Daar hielden we eerst een kletspraatje met de vrouwen en we hadden het expres niet over Fernanda. We wilden later met haar graan praten en ons cadeau aan haar geven. Eerst gingen we weer over de met obstakels vervulde weg, om bij het eerder beschreven sprookjesgedeelte te belanden. De meiden vonden het gelukkig net zo mooi als dat wij het vonden en toen we weer weg wilden gaan zagen we een Braziliaanse jongen douchen in een flinke straal bronwater. Uiteraard was ik niet te beroerd om hier foto’s van te maken voor het thuisfront. Na deze mooie afsluiting van het sprookjesbos gingen we dezelfde weg terug waarbij we allemaal wel iets open hebben gehaald of in ieder geval een gat in een kledingstuk hebben opgelopen. Tja.. je moet er wat voor over hebben hè ;) Daarna gingen we naar de chakra om Sereen en Anja kennis te laten maken met de andere Fazenda meiden. Hier werden we met open armen ontvangen en we kregen dan ook een rondleiding door de tuin, die vol staat met fruitbomen, de kaarsenmakerij en het huis zelf. Onderweg kwamen we nog een kolibrie tegen die een tijdje rondfladderde in een met paarse bloemen bedekte boom. We konden hem nu goed zien en hebben ook tevergeefs geprobeerd hier een plaatje van te schieten. Het blijven gewoon bijzondere beestjes. In het huis hebben we met de dames gepraat, vooral met Lalinha die een aardig woordje Engels spreekt. Het werd best emotioneel toen ze over Fernanda begon en dat ze het er allemaal zo moeilijk mee hebben. We vertelden haar van de foto en ze vonden het een erg lief gebaar en bedankten ons voor ons gevoel richting Fernanda. Na een tijdje werden we opgehaald door de giga-klooster-auto en gingen we naar de sête colinas, het chocolade winkeltje dat grenst aan het klooster. Serena en Anja vonden de chocolade taart erg goddelijk en we hebben ze dan ook in één dag verslaafd gemaakt :D Na het chocolade winkeltje liepen we via het kloosterwinkeltje naar onze kamer. In het kloosterwinkeltje kreeg ik een visite kaartje met daarop een krabbeltje van Bruce. Hij schreef dat hij na zijn school langs zou komen om mij weer te zien. Echt heel lief allemaal maar wij gingen weer weg dus schreef ik hem weer een briefje terug dat ik er dan niet zou zijn. Jaja.. tot nu toe heb ik hem dus niet gezien. Ben benieuwd of hij de moed al heeft opgegeven ;) Toen we in het kloosterwinkeltje waren hebben Linda en ik stiekem een agenda gekocht voor Kaar. Ze zit hier vanaf dag één al op te azen maar omdat ze een beetje krap bij kas zit vond ze het zonde om zoveel geld uit te geven aan een agenda. Lin en ik vonden het eigenlijk allebei erg leuk om dit zomaar aan haar te geven dus na hem stiekem te hebben gekocht en in mijn tas gestopt te hebben, riepen we Kaar bij ons en maakte ze het cadeautje open.. je raadt het al: ze vond het he-le-maal leuk :) Goed cadeau dus! ’S avonds weer lekker uit eten, deze keer bij onze favoriete Zanzibar. (met de stenen hoofdjes aan de muren en de kaasbolletjes) Hier hebben we heerlijk gegeten en nog een gesprek gehad met een dronken Braziliaan die vloeiend Engels sprak, bijzonder! Ook kwam er een vrouw met ons praten die zei dat ze al 11 jaar Engelse les gaf in Brazilië en dat ze het maar een makkelijke taal vond. Wat hier opvallend aan was, was dat we haar goede Engels voor geen meter konden verstaan.. Zo kwam de aap over de kwaliteit van de Engels sprekende Brazilianen uit de mouw. Zaterdag hebben we de hele dag heerlijk gechilld aan het zwembad met lekkere sapjes en broodjes erbij. (leuk detail was dat het broodje hamburger van Anja een hamburgerbroodje met kaas en ei was maar dat er geen stukje hamburger te vinden was tussen de blaadjes sla.. tja.. volgens de ober hoorde dat zo :s ) Bij het zwembad hadden we nog sjans van een paar Brazilianen wat resulteerde in een hele dag met gratis bekertjes koud water in de zon vertoeven. Uiteindelijk was iedereen aardig verbrand en besloten we naar het klooster terug te keren voor een heerlijke aftersun behandeling en zelfgemaakte pannenkoeken met echte nutella. Als afsluiting nog een potje Kolonisten van Katan gespeeld en toen weer, na een uitgebreide deet sessie, het heerlijke klooster bedje opgezocht. Vandaag zijn we alles aan het wassen en opruimen voor het grote vertrek van morgen. Tussendoor hebben Sereen en ik nog even geskyped met het thuisfront wat gezellige ik-kom-een-bakkie-bij-je-doen taferelen opleverde. Straks gaan we het grote afscheid op de Fazenda nemen en vanavond het afscheid met de paters. Ik ben super blij dat Serena hier is, voor de gezelligheid, de serieuze gesprekken maar ook voor de steun. Ben toch wel erg blij dat m’n poepiekakkie hier is om mee te kroelen als ik het even niet meer zie zitten!! Voor de fans van Kaar, we weten dat ze het af en toe moeilijk heeft maar we zijn er altijd voor haar! Nou ik zal proberen om het afscheid volgende week te beschrijven dan kan ik me er nu op proberen te gaan voorbereiden.
Voor het laatst vanuit Garanhuns,
Veel liefs van mij!
xxxxx
-
08 November 2009 - 17:05
Tante Orka:
Lieve Mandy,
Niet alleen mijn pyjamadag helemaal in de war doordat ik je wilde zien op Skype maar ook helemaal vergeten dat ik aan het wassen was toen ik halsoverkop naar je ouders toe moest. Alles stijf in de kreukels, dus dat wordt opnieuw wassen want strijken heb ik geen zin in. Ook de rollade die ik aan het braden was moest nog afgemaakt worden toen ik thuis kwam.
De slaapkamer van papa en mama is erg mooi geworden.
Zal eerst je verhaal lezen en dan straks daarop reageren.
Ondanks dat je mijn hele zondag in de war geschopt hebt een dikke kneiter -
08 November 2009 - 17:16
Tante Ditte:
Lieve Mandy,
Ik kan me voorstellen dat je heel blij bent dat Serena er nu is, toch een stukje "thuisfront" om je heen. Jullie zullen je zeker wel vermaken.
Voor straks heel veel plezier met het afscheid, zal ook best wel emotioneel zijn. Maar zoals eerder gezegd je hebt alle reden om supertrots op jezelf te zijn. Vanaf morgen is het dan lekker genieten van een welverdiende vakantie. En dan duurt het niet meer zo lang voordat je weer richting Nederland komt.
Opa was superblij met zijn brief van jou en verheugt zich er ook op om jou weer te zien.
Hij heeft via de brieven van je moeder al je verhalen gevolgd en je hebt hem een paar keer via skype gesproken.
Wanneer je weer in Nederland ben komen we snel langs om je te zien.
Tot die tijd, geniet lekker van je vakantie
dikke kus
-
08 November 2009 - 17:52
Kirsten:
Geniet er nog even van om in Brazilie te zijn, voor je het weet zijn we weer terug op de Pabo...
xxx -
08 November 2009 - 18:38
Tante Orka:
Lieve Mandy,
Ik ben heel blij dat ik je weer via Hyves gezien en gesproken heb. Volgens mij was het niet zo'n goed idee om Serena naar Brazilië te laten gaan want jullie halen het slechtste bij elkaar naar boven. Giechelen, gebbelen, gekke bekken trekken, het hele repertoire is voorbij gekomen vanmiddag. Alle gekheid op een stokje, het is goed dat je een vriendin bij je hebt en dat jullie met zijn vijven in goede harmonie een heel belangrijk stuk van je leven af kunnen sluiten.
Op de site van Karen heb ik een klein stukje geschreven. Waarschijnlijk weet Karen helemaal niet wie Orka is dus als je haar dat even wilt vertellen dan weet ze welke gek zo brutaal geweest is om op haar site te kliederen.
Het is en blijft jammer dat jullie het doel, een werkende viskwekerij, niet mee mogen maken. Aan jullie heeft het beslist niet gelegen, want ondanks de feestjes en andere uitstapjes hebben jullie er keihard aan gewerkt. Het tempo en de mentaliteit van mensen uit warme landen ligt op een ander niveau dan van ons en daar kun je niets aan veranderen. Hoe graag je het ook zou willen, het zit niet in de aard van die mensen om op te schieten of zich aan afspraken te houden. Ik heb dezelfde ervaring opgedaan toen ik in Griekenland werkte. Wij spraken ook altijd over Griekse kwartiertjes en als beloofd werd dat het morgen geregeld zou zijn dan rekenden wij er al 2 dagen bij.
Wellicht is het een idee om volgend jaar terug te gaan om te kijken hoe de vissen floreren, ik ben best bereid om je te vergezellen hoor. Wil wel eens met mijn eigen ogen zien wat jullie gepresteerd hebben zodat ik nog meer respect voor jullie zal hebben.
Bruce voor, Bruce na, dat gaat nog wat worden tussen jullie. Zal straks nog even naar zijn foto op zoek gaan en kijken of hij door de ballotagecommissie komt. Mocht dit het geval zijn en als hij naar Nederland komt dan kan hij met Julie, de aanstaande echtgenote van Sander, mee naar school om in te burgeren. Volgens Julie is het hartstikke leuk op die school en ik moet zeggen, ze spreekt al aardig Nederlands terwijl wij alleen maar in het Engels met haar converseren. We hebben nu afgesproken dat we zo veel mogelijk langzaam in het Nederlands met haar gaan beppen zodat ze de Nederlandse taal nog sneller onder de knie krijgt.
Lieverd, ik ga je foto's bekijken en misschien de video als mama tenminste ruimte gekocht heeft voor je.
Houden jij, Serena, Linda en Anja wel in de gaten dat Karen er ook bijhoort, zij zit zonder naasten in dat verre vreemde land.
Dikke kneiter
-
08 November 2009 - 18:46
Anneke:
hallo mandy weer een erg leuk verslag van je fijn he dat serena er is,zie je alles weer door verse ogen.
jullie hebben weer heel wat meegemaakt met de dames van de fazenda, valt niet mee he.
de kinderen zullen jullie vast wel missen dadelijk, ze hebben van jullie misschien toch een beetje structuur meegekregen.
ik hoop dat jullie nog 2 leuke weken met elkaar hebben met veel zon en gezelligheid.
zie je dan weer op het koude schiphol xx van ons -
08 November 2009 - 20:17
Mamsie:
Hallo lovely,
Terwijl ik je verhaal aan het lezen was kwam aan de zijkant ineens de foto van Sereen voorbij met het brilletje op en lag ik gelijk in een deuk, wat een foto zeg.
Heb je video gezien en zag hoe blij je was Serena te omhelzen en kroelen, eindelijk na lange tijd iemand van het thuisfront om je heen en nog wel je vriendin en buuf ook. Voor Karen wel jammer dat zij niemand kon omhelzen en kroelen van het thuisfront maar nog 2,5 week geduld en dan is het ook haar beurt.
Wat een verhaal weer op het eind zeg van Fernanda, ik hoop dat ze als de pillen uitgewerkt zijn en ze weer tot zichzelf is gekomen inziet dat ze verkeerd bezig is geweest en weer het juiste pad kiest. Anders zou het toch jammer zijn van de jaren die ze op de Fazenda heeft besteed om te leren goed voor zichzelf te zorgen.
Gelukkig hebben Serena en Anja ook het chocolade restaurant ontdekt met jullie, en MCDonald's want ja pasta met spinazie er op met een of ander sausje is geloof ik niet zo in trek.
Het zijn wel knuffelberen daar in Brazilië lees ik dat wordt nog wat met het afscheid nemen zo dadelijk (of misschien ben je daar nu mee bezig), zal ook moeilijk voor jullie zijn je project met bijbehorende mensen achter te moeten laten en dan ook daarna nog afscheid nemen van de paters waar jullie alle weekenden weer jezelf kon zijn.
Meiden ik zou zeggen sterkte met het afscheid zal wel een hoof tissue gehalte hebben en daarna voor morgen een hele fijne vakantie met zijn vijven gewenst met naar ik hoop geen nare dingen meer maar alleen maar genieten met elkaar. Maar blijf wel oppassen want de beschermengels(paters) zijn dan niet meer bij jullie.
Voor jullie het weten zijn de 2,5 week weer om en zien wij jullie op Schiphol en DAAR HEBBEN WIJ WEER ZIN IN!
Tot skype, email of sms maar weer.
Kusssssssssssssss -
09 November 2009 - 10:47
Mandy:
hallo mandy en serena, nu is de tijd gekomen om te gaan genieten. doe dat dan ook al is niet alles gebeurd wat jullie wilden doen. jammer dan.
jullie hebben echt je uiterste best gedaan en nu is er vakantie. veel liefs van mandy -
09 November 2009 - 11:52
Katers Vader:
Wat een top-relaas weer!
Woorden schieten te kort.
De enerlaatste regel vond ik zelf de mooiste!!
x -
09 November 2009 - 12:17
Lonnie:
Hey lieverd
alles goed daaro in dat warm grote land haha
Tis hier koud en saai en dood haha!
Dansen gaat goed en met laura ook!!
Ik zie je snel als je weer trg bent tog?
Kunnen we weer lkkr gaan dansen met zn 2en haha
heel veel plzier nog en tot einde van de maand!!
Dikke Kus je danspartner -
09 November 2009 - 13:19
Tante Orka:
Lieve Mandy,
Afscheid nemen van de paters en de dames van de facenda is achter de rug. Tranen zijn gedroogd, nu aan de welverdiende vakantie beginnen.
Dikke kneiter -
09 November 2009 - 18:09
Harry:
Van Karen had ik ook al het verhaal gelezen van Fernanda. Ik zou haar samen met haar zoontje graag naar Europa halen zodat ze een beetje bij kan komen en van haar zoontje kan genieten. Ik heb al mogelijkheden in Spanje en bij mij kan ze ook een tijdje komen. Ik heb het aan pater Gabriël geschreven, dus wacht ik maar af. Ze leek inderdaad een sterkere vrouw, maar het buitenste laagje, wat best versterkt is op de Fazenda, zit om een vuilnisbelt heen van haar jeugd en puberteit. Maakt iemand een gaatje in die sterkere laag, dan komt ze weer op de vuilnisbelt terecht. Bijzonder dat je in lange verslag niets meer schrijft over tilapia`s, electriciëns, niet functionerende Brazilianen etc. Ik hoop dat er toch echt dat er vissen aan het rondzwemmen zijn. Geweldig dat het bezoek goed is aangekomen. Het moet voor jullie toch ook heel bijzonder zijn om nu zelf "Brazilië" te laten zien.
Het afscheid zit er waarschijnlijk op als je dit leest en dat moet ook indrukwekkend zijn. Ik mag op 2 december een presentatie houden aan de derde jaars voor internationalisering in Brazilië. Jullie hebben veel meegemaakt dat ik niemand gun, maar jullie hebben ook heel veel meegemaakt wat geweldig was. Ik hoop dat er studenten zijn die zo`n zelfde reis durven te gaan maken.
En nu gaan jullie nog lekker genieten van het mooie deel van het land. Het is jullie meer dan gegund. Maak er wat van! -
10 November 2009 - 16:21
Tante Orka:
Lieve Mandy,
Blijf nog maar lekker in Brazilië want hier is het helemaal niks. Ik ben geveld door de Mexicaanse griep en hoop dat ik je ouders niet aangestoken heb afgelopen zondag.
Je leest me wel weer als ik opgeknapt ben.
Dikke kneiter -
10 November 2009 - 18:41
(t) Anneke Vermeer:
Hallo Mandy,
het heeft even geduurd eer ik weer eens wat van mij liet horen. In grote lijnen alvast wat van jou verslagen gelezen. Je hebt al heel wat meegemaakt heb ik zo in de gaten, als je hier was gebleven had je het allemaal gemist moet je maar denken. Wij zijn in Portugal geweest en wist je dat daar net zulke mooie bomen bloeien als in Brazil? Met paarse bloemen ongelooflijk. Fijn dat je nu iemand bij je hebt dat is een beetje thuis voor je denk ik. Van opa hoorde ik ook steeds dat hij jou brieven leest en met skype met je hebt gesproken, opa vind dat geweldig. Ik las ook dat je nu vakantie hebt, geniet daarvan dat heb je wel verdiend. Als het kan zal ik nog eens op mijn gemak jou verhaal lezen maar ik wilde toch nog even reageren. Geniet ervan en bijna tot later... -
12 November 2009 - 10:58
Tane Orka:
Lieve Mandy,
Hartstikke bedankt voor je lieve sms-je. Ik denk dat het geholpen heeft want ik voel me vandaag al een stuk beter. Ik sta in ieder geval 25 november op Schiphol, daar kan de Mexicaanse griep me niet van weerhouden.
Dikke kneiter -
25 November 2009 - 06:17
Remco En Lisette:
een paar uur te vroeg, maar alvast bij deze:
WELKOM THUIS!!!
zal vast dolle en drukke boel op Schiphol zijn geweest, maar veel plezier. Geniet er weer van dat je thuis bent en tot snel!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
