spannende verhalen
Door: Mandy
Blijf op de hoogte en volg Mandy
24 Oktober 2009 | Brazilië, Garanhuns
Na een lange, zweterige terugrit, met een wc-tussenstop waar je hoge zolen moest hebben om droge tenen te houden, kwamen we aan bij onze heerlijke thuisbasis in Garanhuns. Hier hebben we alles uitgepakt, een pizza besteld en al luierend op de bank een aantal Friendjes gekeken. Na een tijdje kregen we hangende oogleden door toedoen van de dunne matrassen in Receife en besloten we onze heerlijke Garanhuns-kloosterbedjes op te gaan zoeken. Kaar lag nog met haar pen in haar hand en haar puzzelboek onder haar hoofd terwijl haar oogjes duidelijk al in dromenland waren. Dus ik heel zachtjes de spullen weggehaald en zelf gaan slapen. Over Kaar gesproken... die slaapt vreemd!! Over het ‘praten-in-haar-slaap’ heb ik al verteld maar het ‘in-een-seconde-rechtop-gaan-zitten-alsof-ze-schrikt-en-vervolgens-met-haar-hoofd-gaan-draaien’ was ik even vergeten te melden... bizar!! Na een héérlijke nacht waren we erg blij met het héérlijke ontbijt dat we met een héérlijk kopje koffie hebben verorbert. Daarna was het weer schooltijd en gingen we flink aan de slag. Kaar besloot een duik te gaan nemen omdat ze, zoals altijd, om half 7 was opgestaan en al haar schoolwerk in deze morning vroegte helemaal af had gemaakt. dus toen waren Lin en ik nog met z’n twee. Ik was net aan het vertellen dat ik trek kreeg toen Kaar plotseling weer binnenkwam met drie bekertjes koude chocolademelk en drie paõ’s com queijo (kaasbroodjes).. hhhmmmmm lekker :D Als dat geen telepathie is.. Ze had zich bedacht want ze vond het maar saai om in haar eentje te gaan zwemmen. Echt een lieve poeperd ;) Na het schoolwerk begonnen de skypesessies. Ik was als tweede aan de beurt en had er twee; Eerst één met paps, mams, Sereen en Renée (leuk leuk leuk) en daarna één met Daphne (leuk leuk leuk). Die met Daphne begon alleen een beetje horror-film-achtig. Omdat Kaar na mij zou skypen en tussendoor het avondeten viel, ging ze alvast een hapje eten in het gezelschap van Lin die vervolgens op mij zou wachten om mij gezelschap te houden tijdens het eten. Ik zat dus alleen in ons deel van het klooster met Daf te skypen. Stel je voor.. het is 17.45uur Braziliaanse tijd dus pikkedonker buiten. Je zit lekker te kletsen met je zus en ineens hoor je één of ander geritsel uit een kamer komen en lijkt het net of er iets omvalt. Je lieve zus zegt op de achtergrond dat ze het bij je ziet waaien dus dat er best wel eens iets omgewaaid zou kunnen zijn. Je gaat toch maar even kijken voor de zekerheid en doet de slaapkamerdeur open.. niets aan de hand. Dan doe je de extra kamer deur open en... er staat een man voor het raam!!! AAAAAAHHHHHH!!! Na een flinke gil en de deur met een klap dichtgooiend kroop ik bevend weer achter de laptop waar een bezorgde zus op het scherm te zien was. Toen ik door haar geruststellende woorden weer een beetje bij zinnen gekomen was, besefte ik dat het best wel eens de autowasser annex zwerver geweest kon zijn die zijn spulletjes altijd netjes in onze tuin bewaard.
O gottegottegot.. Zoiets heb ik weer! Ik durf die man nooit meer onder ogen te komen! Na de meiden mijn heftige verhaal te hebben verteld, hadden we een afspraak met Agia over het feit dat er toch echt een net in de vijver moest komen. De volgende dag gingen we naar de Fazenda om te kijken hoe het ‘net plaatsen’ ging. Het zag er goed uit en er werd in ieder geval gewerkt, dat is al heel wat voor Braziliaanse begrippen!! Op de Fazenda was een nieuwe vrouw met twee jongentjes aangekomen. Ze schijnt zwaar verslaafd aan alcohol te zijn en haar hele familie is dat ook waardoor de kinders mee zijn gekomen. De twee nieuwe jongentjes zijn over het algemeen erg gewelddadig en deinzen niet terug voor een stomp of schop meer of minder. Maar ik zou geen juffrouw Mandy zijn als ik geen ontzettend goede oplossing had gevonden om deze twee schattige jongentjes zoet te houden. De oplossing; het bouwen van een heus castello, in Nederland ook wel kasteel genoemd. (hier gebouwd met dominostenen, bij gebrek aan beter) Ik denk dat ik als afscheidscadeau een flinke emmer duplo voor ze koop. Enne.. paps.. heb ik toch nog wat over gehouden aan de úúren metershoge torens bouwen in de huiskamer om ze vervolgens onder luid gelach weer om te gooien, succes verzekerd, ook hier! :D Na dit creatieve tussendoortje ging ik een boekje lezen op m’n kamer. Toen kwam Valeska, het 5 jaar oude meisje van één van de Fazenda vrouwen, even langs om ons gezelschap te houden. Ik was natuurlijk al aan de geheime voorraad begonnen die deze keer heerlijk aangevuld was met pringles. Deze voorraad houden we altijd ernstig geheim omdat we niet willen dat straks iedereen op onze kamer komt om te chillen. Dus ik zat stiekem chipjes te snaaien buiten het gezichtsveld van Valeska toen ik me ineens bedacht; Ach.. geef dat kind ook een chippie! Zij kan er natuurlijk ook niks aan doen dat haar moeder verslaafd is.. Ze zit hier heel onschuldig te zijn, voor een jaar lang cous cous, rijst, bonen, droge broodjes en kippentenen te eten! (goh, als ik het zo achter elkaar zeg lijkt het wel een enorme variatie in de Braziliaanse keuken ;) ) Ondertussen kwamen we er achter dat het net plaatsen nog niet helemaal af was en dat Agia de volgende dag terug zou komen om het af te maken. Je raadt het al.. onze lieve Agia heeft ons alweer voor de 6e keer een halve dag laten wachten op he-le-maal niets!! Ook zijn we er achter gekomen dat de elektricien iets teveel Reais van onze bankrekening probeert te plukken. Dit alleen omdat hij er achter is gekomen dat we niet helemaal Braziliaans zijn van nature. Ik persoonlijk denk dat mijn blonde haartjes hier de reden wel eens voor zouden kunnen zijn. Ik bedoel.. aan ons vloeiende Portugese dialect zal het niet liggen. :P Al met al hebben deze tegenslagen mijn Braziliaanse humeur een aantal puntjes onder het kwik doen dalen.
Ondertussen waren we alweer in het klooster belandt waar we, samen met pater Gabriël, een nieuwe afspraak hebben gemaakt voor de volgende morgen met Agia. Dus wij op tijd de volgende dag en Agia maar een half uur te laat.. Toen we aan het kijken waren bij de vijver-vorderingen kwam de waterman langs. (ik kan zijn naam eventjes niet onthouden, dus waterman it is..) Hij is ervoor aan het zorgen dat er nieuwe buizen aangelegd worden waardoor het frisse bronwater onze vissenpool zal bereiken. Hij vroeg ons of we zin hadden in een tochtje richting waterleidingen zodat we met eigen ogen konden zien hoe het allemaal in zijn werk gaat daar. Spontaan begonnen we dus, onder begeleiding van de waterman, aan een tocht over hoge en begroeide bergen en dalen. Hierbij moet ik even iets melden dat ab-so-luut niet over het hoofd gezien mag worden. We hadden alle drie havaianas aka teenslippers aan en daarnaast droeg ik deze bewuste dag mijn schattige strapless jurkje die erg geschikt is voor een enkeltje strand en duidelijk níét geschikt voor deze tocht. De eerste hindernis was een hek van prikkeldraad waar we tussendoor moesten klimmen. (erg charmant en ondergoed-zicht gegarandeerd!!) Daarna een steile heuvel af waarbij we onderweg een paar koeien én stieren moesten passeren. Uiteindelijk belandden we in een soort jungle van palmbomen dat echt héél erg mooi was! Opeens zag ik een zacht kabbelend beekje water met daarin een buis en toen ik deze buis met mijn blik volgde, zag ik onze twee trouwe tuinmannen hard aan het werk. Ze waren de buizen op de één of andere manier aan elkaar vast aan het maken zodat het water naar de goede richting, richting lago ;) zou lopen. Dit hebben ze al een aantal keer eerder gedaan aangezien de buizen al tot drie keer toe!! zijn gejat. :( Echt heel irritant! (en dan te bedenken wat een tocht je moet afleggen om bij die buizen te komen.. ik zou er niet eens aan beginnen om ze te stelen, maar goed..) Terwijl de mannen hard aan het werk waren bekeken wij de omliggende omgeving en dames en heren.. het is serieus waar als ik zeg dat deze nog het meest leek op het sprookjesachtige Neverland uit Peter Pan! Wat was dat mooi zeg! Overal groen, veel vogels, héél véél vlinders (net een vlindertuin) en een ontzettend sprookjesachtig watervalletje. Ik had serieus het gevoel dat er ieder moment een elfje langs zou kunnen komen vliegen of dat er zo’n enge trol achter een boom vandaan zou komen, net zoals in droomvlucht :D Ik verwijs graag naar de foto’s voor al dit moois maar denk toch dat dit maar een kleine weergave geeft van de werkelijkheid. Na het sprookjesmoment vervolgden we onze tocht, via een andere route die volgens de waterman leuker was, (en leuker was hij!! ;) )weer terug naar de Fazenda. Deze terugtocht was nog íéts heftiger dan op de heenweg. Nu moesten we bukkend tussen stekelplanten door onze weg terug vinden. Op een gegeven moment belandden we op een groot open veld dat vol stond met koeien. We liepen zigzaggend tussen de flatsen door naar een soort beekje. Om verder te komen moesten we door een moerasachtig stukje grond lopen. Wij uiteraard flink van nee geschud, waarop onze lieve waterman Kaar ontzettend romantisch optilde (zoals een net getrouwde man zijn kersverse echtgenoot over de drempel zou tillen) en over de blubberzooi heen wilde dragen. Het idee was leuk maar helaas.. de man gleed uit en FLATSJJ!! Daar lag Kaar, samen met de vissenman, tot haar nek toe in de drab! (dat volgens mij bestond uit modder, water en koeienkak) Het moment daarna bestond uit 10 minuten de slappe lach waarin Lin en ik, zónder de hulp van de vissenman, ook naar de overkant liepen en we, nu met een flink geurende Karen, onze reis vervolgden. Eenmaal bij de Fazenda aangekomen nam Kaar een douche en mocht ze de ‘ma-flodder-achtige’ bloementjes jurk van één van de Fazenda dames lenen. Eind goed al goed zou je denken maar nee.. ons geluk hield niet op. Na een kijkje bij de vijver genomen te hebben, waar geen Agia te vinden was, bleek dat de netten er maar voor de helft in zaten!! Fijn hè.. die Braziliaanse mentaliteit.. Wij terug naar het klooster en alles verteld aan pater Gabriël waarna we een nieuwe afspraak voor de volgende dag hebben gemaakt met de fijne heer Agia. De volgende dag dus met frisse moed er naartoe. Op de Fazenda merkten we al snel dat Agia alwéér niet op tijd was, deze keer drie kwartier later dan gepland en van Fernanda kregen we nóg slechter nieuws! Na ons vertrek de vorige dag zijn, voor de vierde keer, de waterbuizen gejat!! Nou vraag ik je.. dan breekt toch je klomp!! Uiteindelijk toch weer wat moed bij elkaar geraapt en Agia gaan helpen bij de vijver (tjonge wat heeft die man weinig inzicht!) en besloten de vijver eventueel te laten vullen met aangeleverde tanken vol bronwater. Uiteindelijk bleek dat Agia zijn boormachine niet bij zich had. Hij dacht vast bij zichzelf; ‘Vandaag ga ik de netten vast maken waarbij ik als eerste stap gaten moet boren in de wand van de vijver en de eilandjes.’ ‘Weet je wat.. ik neem mijn boormachine niet mee!’ Goed.. we zijn dus niet veel opgeschoten en hij zal er zondag weer aan gaan werken maar dan vertik ik het om ook weer langs de Fazenda te gaan. Ons hele weekend zit al volgepropt met vis dingen. We zijn vandaag ook met Agia naar een peixe guipar gegaan om te kijken hoe het hier in zijn werk gaat. Dit is een soort restaurant met een grote vijver ernaast waar je zelf je vis kan vangen en deze vervolgens op kan peuzelen. En wie ving de eerste vis.. u raadt het al.. dat was.. ik :D :D Echt een gigantische tilapia! We vonden het een leuk idee maar moeten nog even nadenken of dit wel het beste plan is voor ons project. Toen we op de peixe guipar waren werd ik ineens gebeld.. Dus ik in shock want zo vaak wordt ik niet gebeld nu iedereen weet waar ik verblijf. Dus ik nam in een reflex op, was het Scotty. Echt super fijn om even één van mijn liefste vriendjes te horen :) Dat doet mij denken aan het feit dat Sereentje over 10 dagen en een kwartier, hier in Brazilië zal landen :D Ik heb er echt héél veel zin in! Ben echt toe aan een beetje Sereen om me heen ;)
Nou ik ga er snel vandoor want mijn hapjes liggen alweer te wachten in de klooster keuken.
Tot volgende week!!
xxxxxxxxxxx en liefs Mandy!
O gottegottegot.. Zoiets heb ik weer! Ik durf die man nooit meer onder ogen te komen! Na de meiden mijn heftige verhaal te hebben verteld, hadden we een afspraak met Agia over het feit dat er toch echt een net in de vijver moest komen. De volgende dag gingen we naar de Fazenda om te kijken hoe het ‘net plaatsen’ ging. Het zag er goed uit en er werd in ieder geval gewerkt, dat is al heel wat voor Braziliaanse begrippen!! Op de Fazenda was een nieuwe vrouw met twee jongentjes aangekomen. Ze schijnt zwaar verslaafd aan alcohol te zijn en haar hele familie is dat ook waardoor de kinders mee zijn gekomen. De twee nieuwe jongentjes zijn over het algemeen erg gewelddadig en deinzen niet terug voor een stomp of schop meer of minder. Maar ik zou geen juffrouw Mandy zijn als ik geen ontzettend goede oplossing had gevonden om deze twee schattige jongentjes zoet te houden. De oplossing; het bouwen van een heus castello, in Nederland ook wel kasteel genoemd. (hier gebouwd met dominostenen, bij gebrek aan beter) Ik denk dat ik als afscheidscadeau een flinke emmer duplo voor ze koop. Enne.. paps.. heb ik toch nog wat over gehouden aan de úúren metershoge torens bouwen in de huiskamer om ze vervolgens onder luid gelach weer om te gooien, succes verzekerd, ook hier! :D Na dit creatieve tussendoortje ging ik een boekje lezen op m’n kamer. Toen kwam Valeska, het 5 jaar oude meisje van één van de Fazenda vrouwen, even langs om ons gezelschap te houden. Ik was natuurlijk al aan de geheime voorraad begonnen die deze keer heerlijk aangevuld was met pringles. Deze voorraad houden we altijd ernstig geheim omdat we niet willen dat straks iedereen op onze kamer komt om te chillen. Dus ik zat stiekem chipjes te snaaien buiten het gezichtsveld van Valeska toen ik me ineens bedacht; Ach.. geef dat kind ook een chippie! Zij kan er natuurlijk ook niks aan doen dat haar moeder verslaafd is.. Ze zit hier heel onschuldig te zijn, voor een jaar lang cous cous, rijst, bonen, droge broodjes en kippentenen te eten! (goh, als ik het zo achter elkaar zeg lijkt het wel een enorme variatie in de Braziliaanse keuken ;) ) Ondertussen kwamen we er achter dat het net plaatsen nog niet helemaal af was en dat Agia de volgende dag terug zou komen om het af te maken. Je raadt het al.. onze lieve Agia heeft ons alweer voor de 6e keer een halve dag laten wachten op he-le-maal niets!! Ook zijn we er achter gekomen dat de elektricien iets teveel Reais van onze bankrekening probeert te plukken. Dit alleen omdat hij er achter is gekomen dat we niet helemaal Braziliaans zijn van nature. Ik persoonlijk denk dat mijn blonde haartjes hier de reden wel eens voor zouden kunnen zijn. Ik bedoel.. aan ons vloeiende Portugese dialect zal het niet liggen. :P Al met al hebben deze tegenslagen mijn Braziliaanse humeur een aantal puntjes onder het kwik doen dalen.
Ondertussen waren we alweer in het klooster belandt waar we, samen met pater Gabriël, een nieuwe afspraak hebben gemaakt voor de volgende morgen met Agia. Dus wij op tijd de volgende dag en Agia maar een half uur te laat.. Toen we aan het kijken waren bij de vijver-vorderingen kwam de waterman langs. (ik kan zijn naam eventjes niet onthouden, dus waterman it is..) Hij is ervoor aan het zorgen dat er nieuwe buizen aangelegd worden waardoor het frisse bronwater onze vissenpool zal bereiken. Hij vroeg ons of we zin hadden in een tochtje richting waterleidingen zodat we met eigen ogen konden zien hoe het allemaal in zijn werk gaat daar. Spontaan begonnen we dus, onder begeleiding van de waterman, aan een tocht over hoge en begroeide bergen en dalen. Hierbij moet ik even iets melden dat ab-so-luut niet over het hoofd gezien mag worden. We hadden alle drie havaianas aka teenslippers aan en daarnaast droeg ik deze bewuste dag mijn schattige strapless jurkje die erg geschikt is voor een enkeltje strand en duidelijk níét geschikt voor deze tocht. De eerste hindernis was een hek van prikkeldraad waar we tussendoor moesten klimmen. (erg charmant en ondergoed-zicht gegarandeerd!!) Daarna een steile heuvel af waarbij we onderweg een paar koeien én stieren moesten passeren. Uiteindelijk belandden we in een soort jungle van palmbomen dat echt héél erg mooi was! Opeens zag ik een zacht kabbelend beekje water met daarin een buis en toen ik deze buis met mijn blik volgde, zag ik onze twee trouwe tuinmannen hard aan het werk. Ze waren de buizen op de één of andere manier aan elkaar vast aan het maken zodat het water naar de goede richting, richting lago ;) zou lopen. Dit hebben ze al een aantal keer eerder gedaan aangezien de buizen al tot drie keer toe!! zijn gejat. :( Echt heel irritant! (en dan te bedenken wat een tocht je moet afleggen om bij die buizen te komen.. ik zou er niet eens aan beginnen om ze te stelen, maar goed..) Terwijl de mannen hard aan het werk waren bekeken wij de omliggende omgeving en dames en heren.. het is serieus waar als ik zeg dat deze nog het meest leek op het sprookjesachtige Neverland uit Peter Pan! Wat was dat mooi zeg! Overal groen, veel vogels, héél véél vlinders (net een vlindertuin) en een ontzettend sprookjesachtig watervalletje. Ik had serieus het gevoel dat er ieder moment een elfje langs zou kunnen komen vliegen of dat er zo’n enge trol achter een boom vandaan zou komen, net zoals in droomvlucht :D Ik verwijs graag naar de foto’s voor al dit moois maar denk toch dat dit maar een kleine weergave geeft van de werkelijkheid. Na het sprookjesmoment vervolgden we onze tocht, via een andere route die volgens de waterman leuker was, (en leuker was hij!! ;) )weer terug naar de Fazenda. Deze terugtocht was nog íéts heftiger dan op de heenweg. Nu moesten we bukkend tussen stekelplanten door onze weg terug vinden. Op een gegeven moment belandden we op een groot open veld dat vol stond met koeien. We liepen zigzaggend tussen de flatsen door naar een soort beekje. Om verder te komen moesten we door een moerasachtig stukje grond lopen. Wij uiteraard flink van nee geschud, waarop onze lieve waterman Kaar ontzettend romantisch optilde (zoals een net getrouwde man zijn kersverse echtgenoot over de drempel zou tillen) en over de blubberzooi heen wilde dragen. Het idee was leuk maar helaas.. de man gleed uit en FLATSJJ!! Daar lag Kaar, samen met de vissenman, tot haar nek toe in de drab! (dat volgens mij bestond uit modder, water en koeienkak) Het moment daarna bestond uit 10 minuten de slappe lach waarin Lin en ik, zónder de hulp van de vissenman, ook naar de overkant liepen en we, nu met een flink geurende Karen, onze reis vervolgden. Eenmaal bij de Fazenda aangekomen nam Kaar een douche en mocht ze de ‘ma-flodder-achtige’ bloementjes jurk van één van de Fazenda dames lenen. Eind goed al goed zou je denken maar nee.. ons geluk hield niet op. Na een kijkje bij de vijver genomen te hebben, waar geen Agia te vinden was, bleek dat de netten er maar voor de helft in zaten!! Fijn hè.. die Braziliaanse mentaliteit.. Wij terug naar het klooster en alles verteld aan pater Gabriël waarna we een nieuwe afspraak voor de volgende dag hebben gemaakt met de fijne heer Agia. De volgende dag dus met frisse moed er naartoe. Op de Fazenda merkten we al snel dat Agia alwéér niet op tijd was, deze keer drie kwartier later dan gepland en van Fernanda kregen we nóg slechter nieuws! Na ons vertrek de vorige dag zijn, voor de vierde keer, de waterbuizen gejat!! Nou vraag ik je.. dan breekt toch je klomp!! Uiteindelijk toch weer wat moed bij elkaar geraapt en Agia gaan helpen bij de vijver (tjonge wat heeft die man weinig inzicht!) en besloten de vijver eventueel te laten vullen met aangeleverde tanken vol bronwater. Uiteindelijk bleek dat Agia zijn boormachine niet bij zich had. Hij dacht vast bij zichzelf; ‘Vandaag ga ik de netten vast maken waarbij ik als eerste stap gaten moet boren in de wand van de vijver en de eilandjes.’ ‘Weet je wat.. ik neem mijn boormachine niet mee!’ Goed.. we zijn dus niet veel opgeschoten en hij zal er zondag weer aan gaan werken maar dan vertik ik het om ook weer langs de Fazenda te gaan. Ons hele weekend zit al volgepropt met vis dingen. We zijn vandaag ook met Agia naar een peixe guipar gegaan om te kijken hoe het hier in zijn werk gaat. Dit is een soort restaurant met een grote vijver ernaast waar je zelf je vis kan vangen en deze vervolgens op kan peuzelen. En wie ving de eerste vis.. u raadt het al.. dat was.. ik :D :D Echt een gigantische tilapia! We vonden het een leuk idee maar moeten nog even nadenken of dit wel het beste plan is voor ons project. Toen we op de peixe guipar waren werd ik ineens gebeld.. Dus ik in shock want zo vaak wordt ik niet gebeld nu iedereen weet waar ik verblijf. Dus ik nam in een reflex op, was het Scotty. Echt super fijn om even één van mijn liefste vriendjes te horen :) Dat doet mij denken aan het feit dat Sereentje over 10 dagen en een kwartier, hier in Brazilië zal landen :D Ik heb er echt héél veel zin in! Ben echt toe aan een beetje Sereen om me heen ;)
Nou ik ga er snel vandoor want mijn hapjes liggen alweer te wachten in de klooster keuken.
Tot volgende week!!
xxxxxxxxxxx en liefs Mandy!
-
25 Oktober 2009 - 04:17
Tante Orka:
Lieve Mandy,
Het is bij ons nu midden in de nacht en zojuist is de klok een uur teruggezet. De wintertijd heeft zijn intrede gedaan.
Straplessjurken zijn gemaakt voor het uitgaansleven en niet om mee door de jungle te klauteren. Daarvoor hebben ze stevige broeken en t-shirt ontworpen. Als verkoopster bij The Stone moet je dat weten.
Na de pech van Karin vorige week (de stijltang) was het nu de beurt aan Linda. Ik denk dat Linda niet zonder lachen over de drempel gedragen kan worden mocht ze ooit trouwen. Wat een geluk dat de douche het deed anders hadden jullie met zo’n “stinkdier” de kamer moeten delen.
Uiteraard ook de foto’s bekeken en Mandy, ik heb je gevraagd Diago voor me mee te nemen maar het lijkt me wel leuk voor Diago om in Nederland een vriendje te hebben dus Jaisou mag je ook voor me meenemen. Je hoeft ze overigens niet in te pakken hoor, dat scheelt weer ruimte in je koffer.
Tussen de regels door lees ik dat je je steeds meer gaat storen aan de Braziliaanse mentaliteit. Dat is geen goed teken meid, nog even volhouden hoor.
Wat een horror sessie moet dat geweest zijn met Daphne. Alleen thuis, je hoort vreemde geluiden, Daphne ziet de gordijnen heen en weer gaan, Jammer dat Hitchcock niet meer leeft want het is een scenario waar hij wel raad mee had geweten.
Als ze de buizen blijven stelen komt er nooit water in de vijver en zonder water geen viskwekerij. Ik blijf rekenen op een goede afloop maar begin het toch somber in te zien want zoveel tijd hebben jullie niet meer voor de vakantie begint. Of zijn jullie zo fanatiek dat jullie de vakantie laten schieten en met de ingevlogen Nederlandse vriendinnen door blijven werken?
Ze gebruiken daar wel een heel bijzondere haarborstel om vis schoon te maken.
Dikke kneiter en over precies een maand staan we met allen op Schiphol.
-
25 Oktober 2009 - 07:53
Mandy:
He he, wat een belevenissen weer. Jammer dat die buizen elke keer gestolen worden, maar als je daar niets hebt en het ligt bij jullie voor het oprapen is het ook moelijk om te laten liggen. Wat hebben jullie veel goeds om op terug te kijken, zeg.
Liefs van Mandy -
25 Oktober 2009 - 08:19
Remco En Lisette:
hallo lieverd,
het einde gaat nou toch echt al in zicht komen!
en nog steeds maken jullie zoveel mee! heb absoluut respect voor jullie!
Straks lekker Serena bij je heerlijk vooruitzicht.
Lieverd tot snel en ben weer benieuwd naar je verhalen volgende week!
-
25 Oktober 2009 - 09:09
Anneke:
hallo mandy wat een supergezellig verhaal weer en wat leuk ook om zo dichtbij in een sprookjeswereld te kunnen vertoeven, zou ook best de vlinders in het echt willen zien.
nog een goeie week en dan komt je vriendin eraan fijn hoor even wat anders geen poeplucht om je heen maar weer hollandse nuchterheid.
nog even je schouders eronder en dan over 2weken partytime succes hoor xx
-
25 Oktober 2009 - 11:25
Katers Vaders:
Ha Mandy.
Mooi epistel weer, hoor!
Tja, wie wil er nu niet van die mooie buizen hebben, bijvoorbeeld in een hoekje van de kamer! Echt decoratief toch!? Enne ...... als je ze vier keer pikt heb je in elke hoek van je kamer een bundel buizen, da's nog leuker natuurlijk.
Je schrijft net als Lin ook erg aanschouwelijk, het levert, samen met de foto's, leuke beelden op!
Je bent aan het aftellen, lees ik? Nog ff volhouden hoor, en dan quase férias!!
x -
25 Oktober 2009 - 16:46
Tante Ditte:
Kanjer,
Wij zijn weer terug en nu uiteraard genoten van je verslagen. Het gaat nu wel opschieten hé. Ik hoop dat je het allemaal red en dat je daarna kan gaan genieten van een terecht verdiende vakantie. Lieverd de laatste loodjes.....maar het gaat je wel lukken hoor.
Dikke kus -
25 Oktober 2009 - 17:44
Harry:
Jij hebt echt een groot talent om verslagen te maken. De humor is groots en de lezer kan zich volledig verplaatsen in jouw ervaringen. Hoewel ... deze lezer vindt het wel jammer dat ik de glijpartij van Karen gemist heb. Geweldig hoe sjaggerijnig ze op de foto kijkt. Ze zou blij moeten zijn, want ze heeft in de armen van een Braziliaan gelegen, terwijl Linda een week geleden nog bijna werd aangerand door een vrouw. Naast vissen, godsdienstlessen en vreemd eten maken jullie nog genoeg mee. Leuk dat jullie de experts geworden zijn bij het ophangen van netten. Ze laten jullie straks niet meer uit Brazilië vertrekken. Ik las bij de Linda en Karen dat Fernanda weer terug is, helaas met een schokkend verhaal. Ik ben blij dat ze er weer is. Goed dat juffrouw Mandy die lastige kinderen onder controle houdt. Kinderen worden daar heel anders opgevoed dan hier. Ik wens je weer een mooie week toe! -
27 Oktober 2009 - 17:36
Karen Zweden:
hey lieve chicky,
je zit nu naast me met je mooi gestylde haartjes ook aant typen.
Ook jij had al meerdere reacties achtergelaten op mijn site, dus nu was het toch ook echt mijn beurt (ik moest wel, haha, neej hoor, grapje)
Ik wilde je nog ff melden dat ik onwijs trots ben op je, want je krijgt het nu voor elkaar om je stijltang gewoon aan de zijkant van de vloer te leggen (nee hoor, grapje)
Ik zal wel voor altijd aan je blijven denken want de herrinneringen zijn aan de onderkant van mijn voet en mijn wreef gegrift!!
Wat hebben we het leuk hier he, meid.
Wij botsen errug vaak, en soms heb ik weleens zin om wat gestijlde haartjes uit je mooie hoofdje te trekken (zo heel zachtjes) maar negen van de tien keer kunnen we saampjes lachen en goed praten.
En ik had nog een ideetje trouwens.
Je hebt zo vaak last van rode ogen.
Ik denk echt dat je een bril van goede sterkte moet hebben, en laat ik die nou net gisteren tegen gekomen zijn.
Ik denk dat hij wel past, en hij laat je ogen ook nog es goed uitkomen chick!!
ik vind jou lief meis,
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx -
27 Oktober 2009 - 20:56
Mamsie:
O gottegottegot, wat een verhalen weer van onze meid. Werkelijk thriller achtig zo met een vreemde man in de deur!!! Gelukkig hebben we je zondag nog op skype gezien dus is alles in orde met je. Je ziet vorige week was ik de eerste en nu denk ik de laatste met een reactie, maar ik had je verhaal natuurlijk wel allang gelezen en ook de foto's gekeken. Komt door al dat verven en behangen, maar het is klaar nu nog wachten op de nieuwe kast en zo.
Jullie zijn weer aardig in de weer geweest voor de vijvermissie al die KLMers op weg in de jungle met hun slippertjes en strapless jurken hahaha zal wel een komisch gezicht zijn geweest vooral na het modderbad. Jammer dat de leidingen iedere keer gestolen worden hoop dat de bewaking nu helpt en dat hierdoor geen gevechten zullen ontstaan. Trouwens die ma-flodder-achtige jurk staat Karen best wel leuk hoor. Wat gaat de tijd toch weer snel he volgende week komt Serena al naar je toe en 3 weken later staan we jullie op Schiphol op te wachten.
Geniet er nog maar lekker van want voor je het weet sta je met je slippers en strapless jurk te bibberen in ons koude kikkerlandje, hoewel voor de tijd van het jaar valt het best wel mee vond het vandaag erg lekker buiten.
Groetjes aan allemaal -
27 Oktober 2009 - 22:36
Rogier:
hier s m,n berichtje:P
van de week doe ik ff een langere okeej??
kuss
en tot kookse en behangse doeidoeii -
28 Oktober 2009 - 07:24
Kater's Vader:
Hoe kan je nu een reactie op Ka's site zetten als jullie geen internet hebben op de fazenda??
Zitten jullie deze week in het klooster??
x -
29 Oktober 2009 - 21:29
Daphne:
Hey Poep,
Had al een bericht achter gelaten op je hyves, maar maak er hier nu ook maar iets moois van...je verhaal natuurlijk allllllaaaang gelezen en de foto's en filmpjes gezien(mam, die filmpjes waren ook leuk he!! 'ik heb geen filmpjes gezien?!')
maarreh ik denk dat 3 maanden precies genoeg is om te laten zien dat niet iederéén onmisbaar is...
kus van je zus -
30 Oktober 2009 - 14:33
Nash:
jaaaah het is wat met jou he, in dat brazillie! :D hahahaha -
31 Oktober 2009 - 12:59
Tante Orka:
Lieve Mandy,
Nog een nachtje slapen en er staat weer een reisverslag op je site, althans dat hoop ik.
Vroeger vond ik de zondag niet de fijnste dag van de week. Alle winkels dicht, weekend bijna om, andere dag weer naar het werk. Sinds jij in Brazilië zit kijk ik uit naar de zondag.
Dikke kneiter
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
