druk druk druk

Hallo lieve mensen in dat mooie kikkerlandje..

Mijn welgemeende excuses voor een ieder die dagelijks mijn site heeft bezocht maar geen nieuws heeft gevonden! Ik ga proberen de afgelopen dagen in een notendop te proppen voor jullie.. Ik moet wel vertellen dat er in de afgelopen dagen meer is gebeurt hier dan dat er normaal in een heel jaar gebeurt.. :O Even kijken, waar zal ik beginnen..
De dagen in Natal waren heerlijk maar we moesten al snel op pad naar het mooie bounty-achtige stukje Brasil, Pipa genaamd. Dus wij in onze heerlijke huur fiat op weg. We genoten van de airco en de geweldige cd’s van Harry. De meeste hiervan waren van Braziliaanse bodem dus de salsa sfeer zat er meteen al in. ;) We zijn langs de grootste boom van de wereld gereden en hebben daar een heuse wandeling onder gemaakt. Hier kwamen wij weer de kleine aapjes tegen die we meteen herkende vanuit Natal. Nog even een fotoshoot onder de boom gemaakt, niet normaal hoe groot dat ding is, het lijkt wel een compleet oerwoud en toen vervolgden we onze trip richting Pipa. De aankomst in Pipa was veelbelovend, overal leuke barretjes, restaurants en kleine salsa tentjes. Helemaal mijn ding dus :D Onze ‘pousada’ (soort hotel aka vakantiehuisje) was he-le-maal leuk! Felle kleur op de muur, hangmat voor de deur, een huishond (bully genaamd want pitty was nog in Natal) en een lekker warme douche aanwezig. ’S avonds gingen we uit eten bij een pizza tent. Het begon allemaal heel leuk met lekker eten en gezellig kletsen, maar toen ineens ging het mis. Ruud voelde zich niet zo lekker worden. Eerst dachten we dat de pizza niet zo goed gevallen was maar het bleek al snel dat het echt mis was. Hij viel echt weg en we schrokken ons wild. Harry schrok zelfs zo erg dat hij besloot er maar bij te gaan liggen. Stel je voor, je zit met 7 man aan een tafel lekker een pizza’tje te eten en dan ineens liggen er twee volwassen mannen bewusteloos op de grond, je spreekt véél te weinig Portugees voor zo’n situatie en je raakt in paniek. Wat doet onze Mandy dan; heel hard in het Nederlands roepen of er iemand is die kan reanimeren. En je gelooft het of niet, maar daar kwam van twee tafels verder een Nederlandse verpleegster aangewandeld. Zij zorgde dat de rust weer keerde, terwijl wij in het Engels verder riepen om een ambulance. Nu bleek dat er in Pipa geen ambulances rijden, waarom.. dat vraag ik me nog steeds af. Gelukkig kwamen beide heren na een tijdje weer bij en is er besloten om toch naar de pousada de gaan. De Brasil girls hadden besloten om Harry om de twee uur wakker te maken, maar dit liep uit op één keer. Gelukkig werd iedereen de volgende dag gewoon weer wakker. Na een belletje naar de huisarts van Ruud bleek het toch verstandig om nog even naar het ziekenhuis te gaan. Deze scheen in Natal te zitten dus we pakten onze koffertjes weer in en gingen de welbekende 2,5uur terug met de waggies. Daar aangekomen was het even wachten, heb ik nog een emotioneel belletje gepleegd met het thuisfront en is Ruud uiteindelijk van top tot teen onderzocht. Gelukkig bleek het zijn hart niet te zijn en kon hij zijn reis vervolgen, maar verder onderzoek in Nederland is wel aangeraden. Met Harry is verder alles goed verlopen, hij is er alleen een beetje klungelig van ‘geworden’. We hebben er gelijk twee daagjes Natal aan vastgeplakt. Aangezien we hier natuurlijk al die hards relaxers waren, ploften we zorgvuldig neer op de voor ons vrijgehouden en met kussentjes bedekte strandstoelen. :D In Natal zijn we vrinden geworden met ene André, een Braziliaans/ Nederlandse jongen. Met zijn vloeiende Portugees wist hij ons de leukste barretjes te laten zien en daar hebben Laura en ik zorgvuldig gebruik van gemaakt. We gingen naar een salsastraat in Natal waar echt van alles te beleven was. Eerst kregen we een voorstelling van een soort rimboemannen die vuurspuwden, toen een live act van sexy mannen die capoeira deden (gaaaaafff!!!!!) en ook nog een showtje salsa, waar ik bijna van m’n entrecote ging toen ik een aantal figuren levendig herkende :) Daarna zelf nog even een dansje gedaan en toen toch maar weer naar bed omdat de volgende dag de wekker vroeg zou rinkelen om op weg te gaan naar Monteiro. Linda was onze chauffeuse en de reis verliep goed. Wel kwamen na 3 keer de beatles, 4 keer Amy Winehouse en ook een aantal keer Christina Aquilera de cd’s aardig het neusje uitzetten. Maar eind goed al goed, Monteiro was geweldig! We hebben kennis gemaakt met een aantal vrienden van Harry, heerlijk gegeten en een parade gezien die er was ten ere van de Braziliaanse onafhankelijkheidsdag. Toen we de volgende dag gedag gingen zeggen om onze reis te vervolgen, kwamen de meiden met allemaal cadeautjes aanzetten. Echt, de mensen in Brazilië zijn echt heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel erg aardig!! Ze houden van dansen, gek doen en zijn super vriendelijk dus ik denk dat dit wel eens mijn volk zou kunnen gaan worden. (dat er mooie mannen bijzitten is uiteraard ook een pré.. ) (pap.. ik zal ze in Brazilië laten goed? hihihi.. ;) )
Na Monteiro gingen we op weg naar Campina Grande, waar het tehuis te vinden is waar Laura 20 jaar geleden aan haar verre reis naar Nederland begon. Ondertussen is ze echt een kaasie geworden want als er één van bloemkool houdt.. De ontmoeting met de zusters was emotioneel. Het was echt heel erg mooi om te zien dat ze haar gewoon nog herinnerde. Ze liet ons foto’s zien van een mini Laura. Ook kregen we een rondleiding door het tehuis waar we de kinderen zagen die er nu zitten. Lau en ik gaven een kort privé concertje aan de kids.. Met op de tracklist ‘berend botje’ en ‘in de maneschijn’. Van de oudste zuster, zuster Aldete die toentertijd voor Laura zorgde, kregen we kleine kettinghangertjes met een Jezus of Maria afdruk erop. Deze houdt mijn kruisje die ik van Scotje heb gekregen, deze reis even gezelschap. Na het kindertehuis gingen we gelijk verder naar Garanhuns. We waren een beetje te laat vertrokken dus moesten in het donker rijden. Na een aantal gevaarlijke inhaalmanoeuvres hebben we toch nog op dinsdagavond onze uiteindelijke verblijfplaats gevonden. O nog even vergeten.. ik heb ook een aantal uurtjes het stuurwerk overgenomen van Lin. Dit kwam mijn schakelkunsten erg ten goede want na een rit op een weg met gaten, heuvels waar je U tegen zegt en een drukke Braziliaanse stad, heb ik mijn vuurproef goed doorstaan. (al zeg ik het zelf :P )
In Garanhuns gingen we gelijk naar het klooster waar wij de komende maanden in de weekenden zullen verblijven. Het ziet er erg goed en schoon uit allemaal. Ook is alles best wel luxe. Het enige waar ik een beetje aan moet wennen is dat de kokosnoten de paters hier naar het hoofd zijn gestegen.. werkelijk ALLES is kokosnoot groen :S Maar goed.. het is wel erg fris en fruitig zullen we maar zeggen.. Nog een klein minpuntje zijn de douches die onder stroom staan als je ze een beetje warmer wilt zetten. De oplossing; douchen met havaianas aan de voetjes. We zijn de volgende dag gelijk langs de Fazenda gereden om kennis te maken met de vrouwen en onze mooie vijver eens nader te bekijken.. en je gelooft het of niet.. de eerste vis is al gevangen!!! De vrouwen pakten een hengeltje met een stukje worst eraan en binnen twee minuten hadden ze twee vissen gevangen!! Wij zagen ons project al in duigen vallen maar wees niet getreurd, er moet nog héél veel gebeuren! Zo moet de vijver nog een nieuwe pomp, het water moet worden ververst, de tilapia’s (we geloven dat dit ze zijn) moeten groter gekweekt worden waar een speciale bak voor nodig is én we moeten de gehele verkoop nog in gang zetten. Pas als dit geregeld is hebben we tijd over om; de extra huisjes op de Fazenda te plamuren en bewoonbaar maken, het zwembad zwembaar maken, de crèche te vernieuwen, het gras te maaien, de kozijnen te schuren en verven etc. etc. etc.. Dus eigenlijk kom ik tot de conclusie dat drie maanden wel erg weinig is om alles dat we willen doen helemaal voor elkaar te krijgen. Ideeën zat, maar tijd.. De vrouwen zijn ontzettend aardig. We hebben al met ze gekletst en ik moet zeggen dat het praten mij steeds beter af gaat. Morgen gaan we weer langs om de eerste werkelijke dingen te ondernemen. In de tussentijd heb ik al honderden foto’s geschoten die ik helaas niet allemaal op deze site kan plaatsen. Ik zal deze dan ook proberen om op hyves te verwerken en ik ga binnenkort nog even kijken voor andere mogelijkheden zoals een digitaal fotoboek.

Voor nu zeg ik, tot snel! Ik zal elke mogelijke minuut aangrijpen voor het typen van nieuwe reisverhalen maar heb begrip, het typen hiervan kan alleen als ik voldoende tijd heb om ze te beleven ;) Dus niet getreurd als het even iets langer duurt, ik denk elke dag aan jullie!!

Veel liefs en een dikke kus!