muito peixe!!
Door: Mandy
Blijf op de hoogte en volg Mandy
27 September 2009 | Brazilië, Garanhuns
De afgelopen week verliep een beetje anders dan gepland. We zijn iets langer in het klooster gebleven omdat er het een en ander geregeld moest worden met betrekking tot een fijn bezoekje aan de viskwekerij. (deze is achteraf toch niet doorgegaan maar goed, daarover later meer) De zondag middag zaten we lekker onderuitgezakt op de bank een aantal afleveringen Friends te kijken toen ineens Pater Gabriël in de deuropening verscheen. We waren even met hem aan het kletsen over van alles en nog wat toen we buiten ineens een keiharde klap hoorde. Ik dacht dat de dreun één van de grote open vrachtwagens zou zijn die zijn vracht verloor of zoiets. Maar de klap was toch wel erg hard dus we besloten even een kijkje te nemen. Wat we daadwerkelijk aantroffen buiten was wel even iets anders! Het leek wel één of andere horrorfilm.. Overal stonden mensen en wat mij meteen opviel was de flink ingedeukte rode auto met zijn alarmlichten snel knipperend zonder dat iemand erin zat. Toen ik verder keek zag ik een jongen op de grond liggen met een flinke plas bloed om z’n hoofd heen. Wij meteen kijken of we iets voor hem konden doen en toen we bij hem in het Nederlands stonden te vertellen dat hij vooral stil moest blijven liggen zag ik in mijn ooghoek iets achter mij bewegen. Het bleek de tweede motor berijder te zijn die daar zwaar gewond op de grond lag. Hij lag er wel vreemd bij dus Kaar en ik kwamen meteen in actie door naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis te rennen en daar om hulp te vragen. Nadat zij knikten dat ze wisten wat er aan de hand was en dat er iemand onderweg was liepen we terug naar de plek des onheil, waar de situatie er niet beter op werd. De tweede jongen, later bleek dat hij de bestuurder van de motor was, bleef steeds stiller liggen en zei niks meer. Wel greep hij telkens naar zijn linker been. Toen na 25!!!! minuten de eerste ambulance pas kwam, dit omdat de ambulance bij het dichtstbijzijnde ziekenhuis kapot was, en bij de tweede jongen zijn helm werd afgedaan om hem een kraag om zijn nek te doen en op de brancard te laden, schrok ik nogal van zijn hoofd dat eerst verstopt onder de helm had gezeten. Er kwam een straaltje bloed uit zijn oog en uit zijn oor kwam veel meer bloed dan één enkel straaltje! Voor mij toch een teken dat het echt ernstig was, maar de ambulance broeders tilden hem gewoon met de hand op en alles zag er nogal ‘niet- Nederlands’ uit. De andere jongen werd nog eens 10 minuten later opgehaald door een ambulance. De rest van de avond hebben wij met z’n drieën geprobeerd om, wederom, een flinke shock te verwerken. Het lijkt serieus af en toe of dat deze reis ons niet helemaal is gegund, want wat wij allemaal meemaken, niet normaal!!
Toen we de volgende dag van Pater Gabriël te horen kregen dat de tweede jongen het niet had overleefd was het rampscenario compleet. Het scheen de fout te zijn van de automobiliste die een ‘pare bord’, ofterwijl stopbord, had genegeerd. Deze gebeurtenis is ons niet in de koude kleren gaan zitten en toen wij dan ook 2 dagen later dezelfde rode gekreukelde auto weer langs zagen rijden, met touwtjes aan elkaar gebonden en dezelfde bestuurster achter het stuur vlakbij de plaats waar we de jongens nog geen 48 uur geleden hadden zien liggen, brak onze Hollandse klomp! Brazilië is een mooi land, maar de mensen zijn soms toch wel een beetje vreemd. Ik vind het zelf nog steeds een beetje een raar gevoel dat ik, telkens als wij onze klooster verblijfplaats verlaten voor een wandelingetje richting centrum, precies op de plek kijk waar deze jonge jongen dit ongeluk heeft gehad.
Goed, nu even de iets positievere gebeurtenissen van de afgelopen week. Dinsdag hadden we een meeting met onze tilapia kenner, Agia genaamd. Hij heeft ons het één en ander uitgelegd en we hebben een afspraak met hem gemaakt dat we donderdag om 10.00uur een kijkje zouden gaan nemen bij een tilapia kweker hier in de buurt. We wilden nu wel eens met eigen ogen zien hoe die peixes nu eigenlijk goed groot kunnen worden. Eerst hebben we een beetje bij de Fazenda ‘gehangen’ totdat we, samen met onze lieve tuinman, de vijver eindelijk leeg konden laten lopen! Onze calculatie was dat dit ongeveer 2 weken zou duren maar ze hebben hier een geweldig systeem bedacht: Er lopen twee pijpjes onder de grond door die uitkomen op een groot stuk aflopend grasveld. De tuinman sloopte hier de deksels van af en toen begon het water te stromen. Er kwam een aardige straal water uit maar toch waren wij er nog van overtuigd dat het wel eventjes kon duren. Terwijl we daar stonden te kijken hoorden we ineens een, voor mij van Discovery bekend, geluid. Toen Fernanda met grote sprongen naar het betegelde pad rende en onder het rennen door alsmaar ‘cobra cobra cobra’ riep, besloten wij hetzelfde te doen. We hebben hem nooit echt gezien maar ik zweer jullie dat ik een echte cobra heb gehóórd!! :O Hierna zijn we veilig op het betegelde pad gebleven en heb ik me voorgenomen om het natte grasveldje voorlopig even te mijden. Inmiddels was het alweer kwart voor tien en moesten we op weg naar het klooster waar we opgehaald zouden woorden door meneer Agia. Wij met ons goede gedrag op de vroege morgen door de Fazenda chauffeur naar het klooster gebracht. Stonden (eigenlijk zaten) we daar.. eerst een uurtje.. toen anderhalf uur... en toen dit uiteindelijk 2 uur en een kwartier werd en hij er nog niet was én we een aantal keer naar deze fijne man gebeld hadden, waarna hij wist te vertellen dat hij ‘ágora!!’ (dírect) naar ons toe zou komen, gaven we de hoop op. We besloten dat een kort retourtje centrum met een hamburger, een cola en wat patatas fritas wel eens de juiste afleiding zou kunnen zijn van het fijne Fazenda leven. Zaten we daar op een terrasje te genieten van ons uitje, loopt de chauffeur van de Fazenda langs! Wij voelden ons natuurlijk erg busted maar uiteindelijk vond hij het geloof ik wel grappig. (ik vermoed dat deze man ook wel eens buiten de Fazenda deuren eet aan zijn flinke buikje te zien, dus dit zou best wel eens de reden hiervan kunnen zijn ;) ) De Brasil girls waren het er trouwens wel over eens dat zo’n uitstapje best wel eens mag omdat wij natuurlijk géén ex- verslaafde vrouwen zijn en wij ons dus niet helemáál aan de Fazenda regels hoeven te houden. (nu je het zegt.. de andere twee dames zijn natuurlijk wel een beetje ex- verslaafd... ) Linda had niet zo’n zin om een wandelingetje terug naar het klooster te maken dus besloten we een taxi te nemen. Wij op weg naar de taxi parkeerplaats, zien we ineens een welbekende auto voorbij rijden. Wij eropaf om te vragen of we met deze lieve klooster meneer mee konden rijden maar helaas, de man moest nog een hoop doen en nog een uurtje wachten werd ons toch egt teveel! (leuk weetje trouwens, we zijn echt al bekend in Garanhuns. We hebben al een aantal keer meegemaakt dat voor ons bekende mensen naar ons toeterden of zwaaiden en we hebben ook al een aantal keer een praatje gemaakt met onze well known people :D ) Uiteindelijk toch een taxi geregeld waar we nog 2 Reais vanaf wisten te pingelen.. we blijven immers echte Hollanders hè! :p
Daarna heeft onze lieve klooster chauffeur ons, onder het gezelschap van een zingende Elvis uit de radiospeakers, weer terug gebracht naar de Fazenda. Daar aangekomen was het één grote chaos! Overal liepen mensen en toen we een kijkje bij de vijver namen was deze tot onze verbazing al he-le-maal leeg!!! De Fazenda ladies waren de vele vele veeeeeele vissen eruit aan het halen en in onze, nu mini lijkende, blauwe bak aan het gooien. De 1000 liter water tellende bak was nu een 1000 liter vissen tellende bak geworden en de vissen hadden dan ook geen enkel millilitertje ruimte meer over om ook nog maar één schoolslagje te maken. Toen kwamen er ineens allemaal mensen aangewandeld met handen vol zakken en emmers bij zich die ze gulzig volladen met onze vissen. Wij stonden met open mond toe te kijken hoe dit bizarre maar toch mooie tafereel zich voor onze neus afspeelde. Het bleek dat de chauffeur van de Fazenda de omliggende Farvela’s had gewaarschuwd dat zij gratis vis op mochten komen halen. De dames van de Fazenda hadden echter ook één grote emmer volgeladen met de grootste tilapia’s die ze uit de blauwe bak wisten te zeven. De volgende 2 dagen hebben wij dan ook bij het ontbijt, de lunch én het avondmaal heerlijke gefrituurde tilapia’s bij het lopende buffet zien liggen. Hier blijkbaar echt een delicatesse want de dames lustten er wel pap van, ze bleven maar nieuwe visjes opscheppen op hun overvolle cous cous borden. Vrijdag was onze visspecialist toch maar even langs gekomen met veel ‘desculpe’ (excuses) en hebben we het over het plan van aanpak gehad. Er ligt een flinke drab laag op de bodem van de vijver die we eerst op wilden ruimen maar volgens hem moesten we die juist laten liggen omdat dat goed is voor de nieuwe vissen. Maandag gaan we, samen met Pater Gabriël en onze visspecialist, terug naar de Fazenda om kalk op de wanden en bodem van de vijver te leggen (dit is goed voor de vissen en roeit bestaande ziektes uit) en gescheurde eilandjes dicht te maken met cement. Dit moet dan weer 5 dagen drogen en dan komt er nieuw water in dat dan weer een paar weken stil moet liggen voordat er vissen in komen etc. etc. etc.. Een verder plan van aanpak maken we maandag weer. De rest van de vrijdag zijn we bezig geweest met het schoonmaken van de vijver. Onder schoonmaken valt niet, zoals ik thuis bij mijn geliefde gup en goudvis doe, met een beetje afwasmiddel de zijkanten schoonschrobben, maar met een riek, schep, 2 harken en een kruiwagen de overgebleven dode vissen, dode bladeren en andere rotzooi uit de vijver halen en op de brandstapel gooien. Ik kan u zeggen dames en heren: WAT EEN WERK!! Gelukkig kregen we hulp want anders was dit het project geweest voor de komende 2 maanden! We hadden de taken wel goed verdeeld en toen Linda de ‘schep-de-blubber-en-aarde-in-de-kruiwagen’ taak had, kreeg ze bijna een hartaanval toen ze met haar riek door zo’n enorme pad/kikker heen prikte. Zonde dat ik haar gezicht van dat moment niet vast kon leggen want ik kan je vertellen, ik heb nog nooit zoiets grappigs gezien! hahahaha :) Nadat ik de ‘schep-de-blubber-en-aarde-in-de-kruiwagen’ beurt had overgenomen werd het uiteindelijk weer tijd om onze spullen in te pakken voor een terugrit richting klooster. Bij het klooster zijn we nu weer aan onze vaste bezigheden begonnen; wassen, strijken en relaxen! Gister avond zijn we met pater Roberto wezen ‘stappen’. Toen we helemaal opgetut om nove meia, beter bekend als 21.30uur, naar de woonkamer gingen, was er geen pater Roberto te bekennen. We beginnen al aardig aan dit Braziliaanse ritme te wennen en inderdaad, na 35 minuten wachten was hij er, klaar voor à festa!! We reden met de auto naar een of ander pleintje waar een podium gebouwd was en er echte Braziliaanse muziek gespeeld werd. Het was best wel druk en overal zag je de echte samba’s gedanst worden! :) Het was echt leuk om te zien en volgens mij hebben onze samba lessen in de Fazenda zijn vruchten afgeworpen want toen ik een beetje begon te dansen werd ik meteen gevraagd om te dansen door één of andere Braziliaan. Dit vond ik toch een beetje een ‘not- done’ idee, (de Brazilianen dansen hier érg close!!) dus ik heb zijn aanbod vriendelijk afgeslagen. Daarna hebben we in een soort openlucht barretje een sapje gedaan en zijn we weer richting klooster gegaan. Uiteindelijk zijn we om 02.00uur in ons bed belandt waar we heerlijk uit hebben geslapen. (ik íéts langer dan de andere meiden ;) ) Verder hebben we nog een beetje aan school gewerkt en nog wat Friends gekeken en vanavond ga ik een skypje doen met het thuisfront en daarna weer lekker uit eten. Ik denk dat ik dan wel van een goed geslaagd weekend kan spreken! (met als klein detail dat nu het nummer ‘Oh Mandy’ op de achtergrond uit Linda d’r kleine boxjes galmt ;) )
Nou ik hoop dat jullie weer goed op de hoogte zijn van de Braziliaanse gang van zaken!
Maandag eens kijken hoe het met de droge vijver staat en nieuwe stof op doen voor een volgend verslag!
Liefs vanuit Brasil voor mijn lieve Nederlandse familie, vriendjes en andere lieve mensen die af en toe een beetje aan mij denken :)
Ps. Opa, even een extra knuffel voor u! Ik hoorde van mama dat u mijn uitgeprinte verhalen trouw leest en dat doet mij erg goed! Stiekem zal ik aan u verklappen dat er binnenkort wel eens een klein kaartje door de brievenbus zou kunnen vallen bij u ;)
Toen we de volgende dag van Pater Gabriël te horen kregen dat de tweede jongen het niet had overleefd was het rampscenario compleet. Het scheen de fout te zijn van de automobiliste die een ‘pare bord’, ofterwijl stopbord, had genegeerd. Deze gebeurtenis is ons niet in de koude kleren gaan zitten en toen wij dan ook 2 dagen later dezelfde rode gekreukelde auto weer langs zagen rijden, met touwtjes aan elkaar gebonden en dezelfde bestuurster achter het stuur vlakbij de plaats waar we de jongens nog geen 48 uur geleden hadden zien liggen, brak onze Hollandse klomp! Brazilië is een mooi land, maar de mensen zijn soms toch wel een beetje vreemd. Ik vind het zelf nog steeds een beetje een raar gevoel dat ik, telkens als wij onze klooster verblijfplaats verlaten voor een wandelingetje richting centrum, precies op de plek kijk waar deze jonge jongen dit ongeluk heeft gehad.
Goed, nu even de iets positievere gebeurtenissen van de afgelopen week. Dinsdag hadden we een meeting met onze tilapia kenner, Agia genaamd. Hij heeft ons het één en ander uitgelegd en we hebben een afspraak met hem gemaakt dat we donderdag om 10.00uur een kijkje zouden gaan nemen bij een tilapia kweker hier in de buurt. We wilden nu wel eens met eigen ogen zien hoe die peixes nu eigenlijk goed groot kunnen worden. Eerst hebben we een beetje bij de Fazenda ‘gehangen’ totdat we, samen met onze lieve tuinman, de vijver eindelijk leeg konden laten lopen! Onze calculatie was dat dit ongeveer 2 weken zou duren maar ze hebben hier een geweldig systeem bedacht: Er lopen twee pijpjes onder de grond door die uitkomen op een groot stuk aflopend grasveld. De tuinman sloopte hier de deksels van af en toen begon het water te stromen. Er kwam een aardige straal water uit maar toch waren wij er nog van overtuigd dat het wel eventjes kon duren. Terwijl we daar stonden te kijken hoorden we ineens een, voor mij van Discovery bekend, geluid. Toen Fernanda met grote sprongen naar het betegelde pad rende en onder het rennen door alsmaar ‘cobra cobra cobra’ riep, besloten wij hetzelfde te doen. We hebben hem nooit echt gezien maar ik zweer jullie dat ik een echte cobra heb gehóórd!! :O Hierna zijn we veilig op het betegelde pad gebleven en heb ik me voorgenomen om het natte grasveldje voorlopig even te mijden. Inmiddels was het alweer kwart voor tien en moesten we op weg naar het klooster waar we opgehaald zouden woorden door meneer Agia. Wij met ons goede gedrag op de vroege morgen door de Fazenda chauffeur naar het klooster gebracht. Stonden (eigenlijk zaten) we daar.. eerst een uurtje.. toen anderhalf uur... en toen dit uiteindelijk 2 uur en een kwartier werd en hij er nog niet was én we een aantal keer naar deze fijne man gebeld hadden, waarna hij wist te vertellen dat hij ‘ágora!!’ (dírect) naar ons toe zou komen, gaven we de hoop op. We besloten dat een kort retourtje centrum met een hamburger, een cola en wat patatas fritas wel eens de juiste afleiding zou kunnen zijn van het fijne Fazenda leven. Zaten we daar op een terrasje te genieten van ons uitje, loopt de chauffeur van de Fazenda langs! Wij voelden ons natuurlijk erg busted maar uiteindelijk vond hij het geloof ik wel grappig. (ik vermoed dat deze man ook wel eens buiten de Fazenda deuren eet aan zijn flinke buikje te zien, dus dit zou best wel eens de reden hiervan kunnen zijn ;) ) De Brasil girls waren het er trouwens wel over eens dat zo’n uitstapje best wel eens mag omdat wij natuurlijk géén ex- verslaafde vrouwen zijn en wij ons dus niet helemáál aan de Fazenda regels hoeven te houden. (nu je het zegt.. de andere twee dames zijn natuurlijk wel een beetje ex- verslaafd... ) Linda had niet zo’n zin om een wandelingetje terug naar het klooster te maken dus besloten we een taxi te nemen. Wij op weg naar de taxi parkeerplaats, zien we ineens een welbekende auto voorbij rijden. Wij eropaf om te vragen of we met deze lieve klooster meneer mee konden rijden maar helaas, de man moest nog een hoop doen en nog een uurtje wachten werd ons toch egt teveel! (leuk weetje trouwens, we zijn echt al bekend in Garanhuns. We hebben al een aantal keer meegemaakt dat voor ons bekende mensen naar ons toeterden of zwaaiden en we hebben ook al een aantal keer een praatje gemaakt met onze well known people :D ) Uiteindelijk toch een taxi geregeld waar we nog 2 Reais vanaf wisten te pingelen.. we blijven immers echte Hollanders hè! :p
Daarna heeft onze lieve klooster chauffeur ons, onder het gezelschap van een zingende Elvis uit de radiospeakers, weer terug gebracht naar de Fazenda. Daar aangekomen was het één grote chaos! Overal liepen mensen en toen we een kijkje bij de vijver namen was deze tot onze verbazing al he-le-maal leeg!!! De Fazenda ladies waren de vele vele veeeeeele vissen eruit aan het halen en in onze, nu mini lijkende, blauwe bak aan het gooien. De 1000 liter water tellende bak was nu een 1000 liter vissen tellende bak geworden en de vissen hadden dan ook geen enkel millilitertje ruimte meer over om ook nog maar één schoolslagje te maken. Toen kwamen er ineens allemaal mensen aangewandeld met handen vol zakken en emmers bij zich die ze gulzig volladen met onze vissen. Wij stonden met open mond toe te kijken hoe dit bizarre maar toch mooie tafereel zich voor onze neus afspeelde. Het bleek dat de chauffeur van de Fazenda de omliggende Farvela’s had gewaarschuwd dat zij gratis vis op mochten komen halen. De dames van de Fazenda hadden echter ook één grote emmer volgeladen met de grootste tilapia’s die ze uit de blauwe bak wisten te zeven. De volgende 2 dagen hebben wij dan ook bij het ontbijt, de lunch én het avondmaal heerlijke gefrituurde tilapia’s bij het lopende buffet zien liggen. Hier blijkbaar echt een delicatesse want de dames lustten er wel pap van, ze bleven maar nieuwe visjes opscheppen op hun overvolle cous cous borden. Vrijdag was onze visspecialist toch maar even langs gekomen met veel ‘desculpe’ (excuses) en hebben we het over het plan van aanpak gehad. Er ligt een flinke drab laag op de bodem van de vijver die we eerst op wilden ruimen maar volgens hem moesten we die juist laten liggen omdat dat goed is voor de nieuwe vissen. Maandag gaan we, samen met Pater Gabriël en onze visspecialist, terug naar de Fazenda om kalk op de wanden en bodem van de vijver te leggen (dit is goed voor de vissen en roeit bestaande ziektes uit) en gescheurde eilandjes dicht te maken met cement. Dit moet dan weer 5 dagen drogen en dan komt er nieuw water in dat dan weer een paar weken stil moet liggen voordat er vissen in komen etc. etc. etc.. Een verder plan van aanpak maken we maandag weer. De rest van de vrijdag zijn we bezig geweest met het schoonmaken van de vijver. Onder schoonmaken valt niet, zoals ik thuis bij mijn geliefde gup en goudvis doe, met een beetje afwasmiddel de zijkanten schoonschrobben, maar met een riek, schep, 2 harken en een kruiwagen de overgebleven dode vissen, dode bladeren en andere rotzooi uit de vijver halen en op de brandstapel gooien. Ik kan u zeggen dames en heren: WAT EEN WERK!! Gelukkig kregen we hulp want anders was dit het project geweest voor de komende 2 maanden! We hadden de taken wel goed verdeeld en toen Linda de ‘schep-de-blubber-en-aarde-in-de-kruiwagen’ taak had, kreeg ze bijna een hartaanval toen ze met haar riek door zo’n enorme pad/kikker heen prikte. Zonde dat ik haar gezicht van dat moment niet vast kon leggen want ik kan je vertellen, ik heb nog nooit zoiets grappigs gezien! hahahaha :) Nadat ik de ‘schep-de-blubber-en-aarde-in-de-kruiwagen’ beurt had overgenomen werd het uiteindelijk weer tijd om onze spullen in te pakken voor een terugrit richting klooster. Bij het klooster zijn we nu weer aan onze vaste bezigheden begonnen; wassen, strijken en relaxen! Gister avond zijn we met pater Roberto wezen ‘stappen’. Toen we helemaal opgetut om nove meia, beter bekend als 21.30uur, naar de woonkamer gingen, was er geen pater Roberto te bekennen. We beginnen al aardig aan dit Braziliaanse ritme te wennen en inderdaad, na 35 minuten wachten was hij er, klaar voor à festa!! We reden met de auto naar een of ander pleintje waar een podium gebouwd was en er echte Braziliaanse muziek gespeeld werd. Het was best wel druk en overal zag je de echte samba’s gedanst worden! :) Het was echt leuk om te zien en volgens mij hebben onze samba lessen in de Fazenda zijn vruchten afgeworpen want toen ik een beetje begon te dansen werd ik meteen gevraagd om te dansen door één of andere Braziliaan. Dit vond ik toch een beetje een ‘not- done’ idee, (de Brazilianen dansen hier érg close!!) dus ik heb zijn aanbod vriendelijk afgeslagen. Daarna hebben we in een soort openlucht barretje een sapje gedaan en zijn we weer richting klooster gegaan. Uiteindelijk zijn we om 02.00uur in ons bed belandt waar we heerlijk uit hebben geslapen. (ik íéts langer dan de andere meiden ;) ) Verder hebben we nog een beetje aan school gewerkt en nog wat Friends gekeken en vanavond ga ik een skypje doen met het thuisfront en daarna weer lekker uit eten. Ik denk dat ik dan wel van een goed geslaagd weekend kan spreken! (met als klein detail dat nu het nummer ‘Oh Mandy’ op de achtergrond uit Linda d’r kleine boxjes galmt ;) )
Nou ik hoop dat jullie weer goed op de hoogte zijn van de Braziliaanse gang van zaken!
Maandag eens kijken hoe het met de droge vijver staat en nieuwe stof op doen voor een volgend verslag!
Liefs vanuit Brasil voor mijn lieve Nederlandse familie, vriendjes en andere lieve mensen die af en toe een beetje aan mij denken :)
Ps. Opa, even een extra knuffel voor u! Ik hoorde van mama dat u mijn uitgeprinte verhalen trouw leest en dat doet mij erg goed! Stiekem zal ik aan u verklappen dat er binnenkort wel eens een klein kaartje door de brievenbus zou kunnen vallen bij u ;)
-
27 September 2009 - 19:17
Harry:
Je maakt zeer traumatische zaken mee en daarnaast ook hele leuke zaken en dat alles in één week. Als ik dat lees, merk ik hoe het ook mij raakt, dus laat staan als je het allemaal meemaakt.
Je leert de Brazilianen wel echt kennen en het is goed om het maar over je heen te laten komen. Ik verbaas me er altijd over dat een mensenleven daar zo weinig waarde lijkt te hebben (zoals alles rond het ongeluk). Daarnaast zijn ze niet zoals wij punctual. De volgende keer moet je dus niet "agora" gebruiken, maar "já". Dat had ik jullie nog zo geleerd.
Wie had een jaar geleden kunnen bedenken dat je nog eens uit zou gaan met een pater. Volgens mij danst hij wel met enige afstand (als het goed is). En dan merk je ook weer hoe vriendelijk de mensen zijn, want ze laten je wel merken hoe welkom jullie zijn.
Alle emoties, al het werken en al het wachten wordt gelukkig volledig gecompenseerd door een overheerlijke chocoladefondue (zonder gezeik). Ik wens je weer een hele goede week toe. -
27 September 2009 - 20:47
Mandy:
Als laatste van de drie met je verhaal, maar de moeite van het wachten waard. Meid, wat kan jij toch heerlijk vertellen. Het is of je het zelf meemaakt. Ik ben zo blij dat ik bij jullie alle drie een verhaal lezen kan. Heel veel liefs van Mandy xx -
27 September 2009 - 21:13
Tante Orka:
Lieve Mandy,
Ik ben net thuis en moet even bijkomen van het feit dat ik je via Skype in levende lijve gezien en gehoord heb.
Morgen zal ik reageren op je belevenisses want nu is het bedtijd voor me.
Dikke kneiter -
28 September 2009 - 05:50
Tante Ditte:
Jeetje zeg wat maak jij een hoop mee. Helaas ook de minder leuke dingen, maar ja zoals ze zeggen thats live. Gelukkig ga je er zo te lezen goed mee om en heb je steun van de anderen. Ik ben benieuwd of het jullie gaat lukken de kwekerij binnen de termijn draaiend te krijgen. Jouw kennende moet het zeker gaan lukken.
Lieverd heel veel succes en kijk uit
dikke kus -
28 September 2009 - 05:59
Remco En Lisette:
en wat een belevenissen heb je weer deze week gehad. Vervelend dat je een ongeluk van zo dichtbij meemaakt en dan ook nog eens de auto met bestuurder twee dagen later weer voorbij zien gaan! Onvoorstelbaar, je kan je hier in NL niet indenken dat het gebeurt maar toch blijkt het zo.
Veel succes de aankomende week met de vijver, vissen en kikkers! hahaha
Veel plezier en dikke kus. -
28 September 2009 - 11:23
Kater's Vader:
Schitterend verhaal weer, hoor.
Je krijgt een goed beeld van jullie belevenissen als je alledrie de stories leest.....
Leuk ook te weten dat jullie zaken verschillend ervaren, logisch want jullie zijn soms erg verschillend.
Overigens komt de cobra vlgs mij niet in Zuid-Amerika voor, hoor! Maar neem maar geen risico...... schoenen uitschudden en niet op je blote jatten lopen!
Sta je nederlandse ex-verslaafden ook bij in hun strijd!? Als ze aan roken denken ..... meppen!!
x -
28 September 2009 - 12:07
Cindy Van Veen:
Hee Mandy!
Hoe gaat het met je?
Jeetje wat verschrikkelijk om zo'n ongeluk mee te maken.. Brr krijg er helemaal de rillingen van!
Jullie moeten best zwaar werken daar geloof ik ;)
Nou succes verder.. de tijd gaat best hard he!
Xxxx -
28 September 2009 - 15:34
Anneke:
hoi mandy, wat een gigantisch verhaal weer, leuk hoor zoals je het beschrijft alsof je er bij bent.
de salsa heb je al goed kunnen oefenen dus het billenschudden lukt je nu wel.
heel veel succes met het vullen van de vijver en tot volgende week weer xx -
28 September 2009 - 16:01
Anne Moerman:
Heey Mandy!!
Zo beleef je nog eens wat .. gelukkig dat jullie daar met zijn drieen zijn :)
Leuk om de foto's te zien en dat jullie vijverproject vorderingen maakt :)
Succes nog!!
xxxxx. -
28 September 2009 - 18:22
Daphne En Lennart:
hey mennie, Helemaal gaar na dit weekend ik van het rijden en len van het zuipen in duitsland!!! Vind t echt leuk om te kletsen via skype, is alleen een beetje jammer kan k hier niks meer schrijven!! Opa vondt t trouwens helemaal geweldig hij zat heel de tijd te lachen!! Vind t zo cool van je dat je al die beesten zo te lijf gaat...Ik hoop trouwens dat je niet meer van die nare dingen meemaakt...vies en leuk mag wel, want daar kunnen we tenminste om lachen hihi;)...dikke kus!!! -
28 September 2009 - 19:26
(t) Anneke Vermeer:
Hoi Mandy,
dat was weer een enerverende week voor jullie. Het ongeluk is best een hele nare ervaring geweest voor jullie. ZO zie je maar dat het niet zo gaat als bij ons, misschien iets om dankbaar voor te zijn. Die kippenvoetjes hadden wij ook in Portugal gezien. Aan het eind van de maand hebben de mensen daar geen geld meer maar willen wel wat vlees. Er wordt ook soep van gekookt, dus je bent gewaarschuwd...
jullie hebben al knap hard gewerkt zeg, leuk al die foto's erbij nu.
Ben benieuwd hoe jullie Brazil avontuur verder gaat. Voor alle drie heel veel sterkte ermee en groetjes van ons allen vanuit een wat somber Nederland. -
29 September 2009 - 06:05
Vin, Kim En Dewi:
Hallo Mandy,
Zo te lezen heb je het dar wel naar je zin, ondanks de dingen die je hebt meegemaakt.
Je schrijft hele leuke verhalen en je hebtook mooie foto's.
Natuurlijk zijn de verhalen het leukst als we ze van jou zelf horen.
Dus als je terug ben maar even snel bij elkaar langs komen om je hele verhaal te horen en foto's te kunnen kijken.
En natuurlijk te kroelen met je kleinste nichtje.
Dikke kus -
29 September 2009 - 12:22
Tante Orka:
Lieve Mandy,
Het was met het weekje wel voor jullie. Ben blij dat we de verhalen achteraf horen en aan het eind lezen dat alles goed is met jullie anders zou ik continue in de stress schieten en me zorgen om je maken.
Het was hartstikke leuk om je te zien maar vooral om je weer te horen. Kreeg meteen het overtuigend bewijs dat alles daadwerkelijk goed met je is want je ziet er puik uit.
Schrijf volgende keer maar een relaxed stuk zonder akelige belevenissen, dat is voor mijn bloeddruk en hartslag een stuk beter.
De nieuwe foto's heb ik nog niet gezien, ik neem de door jou aangeleverde informatie gedoseerd tot me.
Doe Linda en Karen de groeten en een hele dikke kneiter voor jou. -
29 September 2009 - 20:34
Mamsie:
Hallo loverbover,
Ik had dit verhaal voor het skypen voor zitten lezen aan de rest, want de letters waren vanaf de bank te klein.
Heb er wel een droge keel van gekregen zeg van dat eind hahaha.
We hebben opa je verhaal weer meegegeven kan hij het op zijn gemak nog even nalezen. We vinden het wel fijn om met je te skypen want dan zien we dat het goed met jullie gaat, als je alleen de verhalen zou lezen maken we ons toch meer zorgen.Is wel een werk geweest zeg de vijver leegruimen, grote oppervlakte op de foto te zien. Jullie worden al ervaren tuiniers joh. Ik ga morgen een pakje naar je sturen per DHL, hoop dat het aankomt, ik hoor het wel. Jammer dat jullie geen van allen nog post hebben ontvangen, maar blijf ons maar lekker bijkletsen op de waarbenjij.nu hoor is ook een soort kaart met een heeeeeel groot verhaal. Succes verder deze week met de vijver en tot het weekend.
Kussssssssssssss -
29 September 2009 - 20:36
Opa:
Lieve Mandy,
Ik vond het leuk om je op skype te zien en even met je te kunnen praten.
Ik kijk weer met plezier uit naar je volgende verhaal.
groetjes Opa -
03 Oktober 2009 - 07:06
Tante Orka:
Lieve Mandy,
Gisteren, 2 oktober, een kaart van je ontvangen dus de Braziliaanse post doet het toch.
De zes voor het aantal dagen voor je terugkomt is verandert in een 5 en binnenkort wordt het een 4. Dit betekent dat we je volgende maand van Schiphol kunnen halen.
Het is wellicht voor jou niet leuk als er een einde komt aan je avontuur in Brazilïë maar ik zal blij zijn als ik je weer in mijn armen kan sluiten want ik mis je kneiters.
Was ook erg geëmotioneerd toen ik je zag op Skype bij je ouders. Heel de nacht daarna niet geslapen maar dat heb ik er graag voor over gehad.
Heel veel liefs en pas goed op jezelf en Linda en Karen. -
04 Oktober 2009 - 08:34
Tante An En Johan:
Hoi Mandy, eindelijk dan een berichje van ons, maar heel veel drukte gehad maar dat hoor je nog wel.Als ik alles zo eens lees heb je al behoorlijk veel meegemaakt in zo'n korte tijd, en die grote pad wat een eng beest zeg, volgens mij een overblijfsel uit de prehistorie.Je bent ook al aardig wezen stappen.....meid als je er maar plezier in heeft.En goed dat je de dans heb afgeslagen, al dat gekleef, niet aan beginnen. Maar ook vervelend dat je dat auto ongelijk zo van dichtbij heb meegemaakt.
Mandy wees voorzichtig daar, en nog veel plezier.dikke kus van ons.Tante An en Johan
-
06 Oktober 2009 - 20:40
Veronique:
Heej Mennie!!
Wat een spannende verhalen allemaal :) Ben wel blij telkens weer te lezen dat je het zo goed naar je zin hebt daar!! We missen je wel hoor, onze supergezelligeweekendloltrappende maar goedverkopende chick! :p
Wil je nog even bedanken voor je kaartje, is echt lief van je!!
Veel plezier nog daar en ik blijf je verhalen strak volgen :P
Dikke KuSs Veer & de rest van de gezellige Stonies! -
10 Oktober 2009 - 16:44
Monique Verhart:
Hallo Mandy wat jij nu meemaakt is wat anders dan wat je bij bas en de kledingzaak meemaakt .We lezen trouw je LANGE mails maar het is iedere keer een weer een verassing wat je allemaal meemaak.Ben erg benieuwd wat je deze week weer hebt meegemaakt.
groetjes monique en peter verhart.
(een bas klant) -
09 Mei 2013 - 10:46
Jan M. Hegn:
Ben op zoek naar Anneke Vermeer. (Zwijndrecht) Wie kan mij helpen??
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
